Zazdrość i związek na odległość

[Gość jele]

Jestem z moim chłopakiem od 6 lat, od dwóch lat studiujemy i mieszkamy setki kilometrów od siebie. Widzimy się raz na 1-2 miesiące. Ogólnie zaakceptowałam taki tryb, bo wiem, że za dwa lata znowu będziemy w tym samym miejscu. Kiedy jesteśmy razem, nie mamy żadnych problemów, natomiast kiedy następuje czas rozłąki zaczynam wariować - stale zastanawiam się, co on robi i szaleję, kiedy wiem, że wychodzi gdzieś - w mojej głowie przewijają się różne scenariusze, mimo iż ufam mu w stu procentach, po prostu nie potrafię nad tym zapanować. Jestem bardzo zazdrosna i głównie z tego powodu wynikają kłótnie między nami. Wybucham często niepotrzebną złością i wyładowuję się na nim... Jak sobie z tym poradzić?

[Gość kocicalwica]

Wcale mu nie ufasz. I...być może Twoje domysły to prawda.

[Gość jele]

Hm, ujmę to w ten sposób, nie mam powodu, żeby mu nie ufać, bo nigdy życiu mnie nie zawiódł, ale faktycznie nie potrafię tak całkowicie być pewna, że nic z moich wyimaginowanych scenariuszy się nie przytrafi. Skąd się to bierze?

[Gość orinokoi]

Skoro tęsknisz za nim nadmiernie, idealizujesz go i boisz się, że rzuci Cię dla innej, to znak, że on nie zaspokaja Cię i nie dba o Ciebie na tyle, byś czuła się spokojna i kochana. Poza tym - to normalne, że tęsknimy i mamy jakieś domysły, jesteśmy istoty myślące, i tak już jest. Możecie spotykać się w każdy weekend. Moim osobistym zdaniem, związek na odległość, i to aż tak dużą odległość, nie ma sensu. Tak więc radziłabym szykować się na najgorsze, na rozczarowanie, zranienie. Bo to jest możliwe. Bądźmy dobrej myśli, że tak się nie stanie.

[Gość jele]

Wiem, że związki na taką odległość nie mają sensu i pewnie nie zdecydowałabym się na to, jeżeli nie mielibyśmy wcześniej kilkuletniego stażu, nie bylibyśmy szczęśliwi no i oczywiście gdyby nie było to przejściowe. Żyjemy już w ten sposób od dwóch lat i jeszcze dwa lata nam zostały, więc wierzę, że uda nam się. Nie możemy widywać się w każdy weekend, bo studiujemy w różnych krajach, więc to nie takie proste. Ogólnie jakoś sobie radzimy, ale największym problemem jest ta zazdrość. Jestem zazdrosna o niego i o to, co robi. Zazdroszczę mu wyjść, wycieczek, miasta, w którym mieszka i jednocześnie jestem zazdrosna o każdą dziewczynę, która gdzieś w pobliżu się przewija. Ja też mam kolegów na miejscu, spotykam się ze znajomymi i próbuję sobie wytłumaczyć, że robimy dokładnie to samo i skoro on nie robi mi wyrzutów to ja też nie powinnam, ale jednak nie potrafię się opanować.

[mgr Kamila Krocz]

Zachęcam do przeczytania artykułu: Jak sobie radzić z zazdrością? Pozdrawiam!