Nie umiem połączyć swojego życia z innymi ludźmi.

[Gość Meriyenne]

Muszę się przestawiać z jednego na drugie. Jak siedzę sama w domu albo sama wszystko robię, to potrafię się skupić całą sobą na swoim życiu i swoich planach. Nie odkładam nic na później, jestem sumienna itd. Jeśli natomiast w grę wchodzą inni ludzie, to wszystko mi się rozstraja. Nie potrafię się skupić na sobie i na innych jednocześnie. A jak już się skupiam na kimś, to na jednej osobie. Nie potrafię utrzymywać kontaktu z paroma osobami. Czasami mam wrażenie jakbym była jednym biegunem, a ludzie drugim. I albo jestem na jednym, albo muszę się przestawiać na drugi. No i właśnie dni mi przez to uciekają. Bo np. jak już się uspołeczniam to przestaję się skupiać na sobie i czuję się rozstrojona, i żeby się przestawić z powrotem na swój biegun to potrzebuję od 2 dni do tygodnia, żeby złapać swój rytm i skupić się na sobie.
Proszę o jakieś porady jak to wszystko razem połączyć? Nie mam pomysłów póki co. Nie noszę masek też. Jakiś czas temu się ich wyzbyłam i nie umiem tak na pstryknięcie założyć maski społecznego wesołka jak kiedyś. Gdzie się nie znajduję to chcę być sobą i potrzebuję czasu, aby wyczuć sytuacje i ludzi.

[Gość Meriyenne]

Pomocy :(

[rafik54321]

Masz silną potrzebę panowania nad sytuacją. W samotności potrafisz się skupić, gdyż twój umysł potrafi ogarnąć to co się dzieje w okół ciebie - dzięki temu czujesz się bezpiecznie i komfortowo.

Gdy wchodzą inni ludzie zaczyna ci brakować "pamięci mózgu" aby ogarnąć wszystko, do tego dochodzi nieobliczalność innych ludzi. Wali się twoja strefa komfortu i bezpieczeństwa, w rezultacie się rozstrajasz.

Jedyna opcja to nauczyć się, że nie zawsze wszystko będziesz kontrolować, że nie zawsze komfort = ogarnięcie wszystkiego. Że może być fajnie nawet gdy nie kontrolujesz wszystkiego. Jak się tego uczyć - luźnymi spotkaniami z innymi ludźmi, najlepiej takimi którzy wciągają "cichaczy" do rozmowy. Którzy nie pozwoliliby ci stać pod ścianą (bo to nic nie da).