Zakazany związek 13 lat różnicy a nienawiść rodziny

[Gość Dagmara26]

Mam 26 lat w pracy poznałam świetnego mężczyznę, jednak o 13 lat starszego. Wiem że może powielam wątek ale dla mnie ta sprawa jest bardzo szczególnie trudna, ze względu na brak akceptacji, zrozumienia a nawet wsparcia dobrym słowem. Szczerze mówiąc to nawet nie mam z kim porozmawiać. Zastanawiałam się bardzo mocno nad psychologiem ale w małej miejscowości jest to trudne. Bardzo niechętnie szukam pomocy na forach w internecie ale jak wspominałam brak pomocy i zrozumienia najbliższych sprawiło że się tu znalazłam.

Konkretnie, chodzi o bardzo silne uczucie do wspomnianego mężczyzny, którego znam już 11 miesięcy, pracujemy razem i spędzamy ze sobą całe dnie. Boję się mówić że to miłość ale bardzo mnie fascynuje, rozumiemy się bez słów jest to efekt spędzonego czasu, i powiem że chociaż spędzamy całe dnie razem w pracy ani przez chwilę nie mam go dosyć. Uwielbiam w nim energiczne podejście do życia, świadomość własnej wartości, że dobrze traktuje innych ludzi a także swoich rodziców. Jest mega pomocny, i umie sprawić że gdy praca mnie przerasta i towarzyszy temu stres zawsze mogę liczyć na jego pomoc a stres znika. Jest dokładny, świetnie zorganizowany - co w biurze bardzo się sprawdza. Interesuje się nowinkami technicznymi i ogólnie z życia więc mamy naprawdę dużo tematów. Lubi dbać o siebie, dłonie ma zadbane takie jakich niejedna dziewczyna mogłaby pozazdrościć. Mogę również pogadać z nim o modzie. Jednym słowem on nie lubi niechlujstwa. Jesteśmy również na takim etapie, że możemy porozmawiać o uczuciach, czego nam brakuje, czego pragniemy i co nas podnieca. Nie czuję przy nim skrępowania w żadnej sytuacji. Po prostu chodzący ideał. I przytuli i pocieszy..

A teraz druga strona medalu. Już ta chłodniejsza.. mam chłopaka od 7 lat. Tak jesteśmy razem, ale od ponad roku bardzo się psuje. Do tego stopnia, że nie sypiamy razem. Kilka razy się rozstawaliśmy ale wracaliśmy jak on twierdzi że bardzo mnie kocha i nie potrafi beze mnie żyć. Że ze względu na te 7 lat nawet jak jest bardzo źle musimy w tym tkwić i ratować. I chociaż przez cały ten czas można rzec że namawiałam go do ślubu, nic nie wskórałam, w odpowiedzi usłyszałam pytanie kto mnie zmusza do tego i skąd taka desperacja. Po którymś razie bardzo mnie to zraniło i zniechęciło. W przeszłości miewał małe incydenty takie jak pisanie z innymi dziewczynami, czy też małe awantury na imprezach po alkoholu, ostatnio nawet wszczął bójkę z chorym umysłowo- totalna porażka. A ja przykładna dziewczyna zawsze wybaczam. Naprawdę widzę że się stara.. i gdyby ta zmiana nastąpiła ponad rok temu, byłabym w 7 niebie. Ale teraz kiedy porównuję mężczyznę z pracy o 13 lat starszego a mojego chłopaka o 2 lata starszego to widzę przepaść, zupełne przeciwieństwa. W koledze z pracy są takie cechy charakteru i nawyki które przez 7 lat nie potrafiłam "wypracować" w chłopaku.

A teraz trzecia strona medalu- już tak najmroczniejsza- jaką mogłam poznać. Mianowicie zupełny brak zrozumienia i brak oparcia w rodzinie czy możliwości porozmawiania i porady. Gdy tylko dowiedzieli się o moich relacjach z kolegą usłyszałam kategoryczne NIE! a z tym wyzwiska i o mnie i o nim.. że stary, że dziadek, że jestem dziw*ą, że mam chłopka i powinnam z nim być bo jest dla mnie dobry pozornie przy rodzinie, tyle że nigdy nie wyciągałam naszych brudów przed rodzinę. Zaczęły się sprawdzania telefonu, maili, billingi, nie mogę dłuższy czas pozostać w pokoju bo to podejrzane że mogę z nim pisać. Dlatego to ja teraz jestem najgorsza. Przestraszona rodziną z czasem zaczęłam kłamać... gdy tylko rodzice lub starsze rodzeństwo a nawet obcy ludzie podniosą głos, nawet nie w moją stronę, czuję okropny lęk..

Można powiedzieć że wegetuję kiedy to moi znajomi zakładają rodziny, ja boję się życia.. a kiedyś było zupełnie inaczej.. energiczna patrząca w przyszłość.. ale to tylko bardzo malutki wycinek z mojego obecnego życia i obecnej sytuacji w jakiej się znalazłam... Może ktoś miałby ochotę pogadać?

[Gość Bags]

Tak na dzień dobry, to wszystko jest jasne

w pracy poznałam świetnego mężczyznę, jednak o 13 lat starszego. Konkretnie, chodzi o bardzo silne uczucie do wspomnianego mężczyzny, którego znam już 11 miesięcy, pracujemy razem i spędzamy ze sobą całe dnie.

Kontra to

A teraz druga strona medalu. Już ta chłodniejsza.. mam chłopaka od 7 lat. Tak jesteśmy razem, ale od ponad roku bardzo się psuje. Do tego stopnia, że nie sypiamy razem.

Patrząc od końca na to wszystko, to mylisz miłość z zauroczeniem, gdzie 11 miesięczne zaniedbanie Waszego 7 letniego związku jest w zupełności uzasadnione.

To co widzisz fascynującego w sporo starszym koledze z pracy, nie dostrzegasz we własnym partnerze.
Jaką masz gwarancję, że On podziela Twoje zdanie odnośnie wspólnej relacji zwanej związkiem, a nie chodzi mu tylko o jedno względem Ciebie.
Brutalne powiedzenie mówi, że "nie wyrywa się 4 liter z własnej grupy, tym bardziej z pracy" i tutaj w zupełności rozumiem sprzeciw Twojej rodziny w tym całym zamieszaniu.
A już kompletną porażką jest to stwierdzenie

Ale teraz kiedy porównuję mężczyznę z pracy o 13 lat starszego a mojego chłopaka o 2 lata starszego to widzę przepaść, zupełne przeciwieństwa. W koledze z pracy są takie cechy charakteru i nawyki które przez 7 lat nie potrafiłam "wypracować" w chłopaku.

Zapamiętaj sobie jedno, że zmienić coś w kimś możemy tylko my sami u siebie, nie inaczej.

[ka-wa]

Trzeba zacząć od tego ,że chodzących ideałów nie ma ,więcej byś mogła o nim powiedzieć ,jakbyście pomieszkali parę lat razem,
ja w takiej różnicy wieku nie widzę przeszkody,gdybyś była wolna ,szukała faceta,mogłabyś spróbować ,bo nic byś nie straciła,a tak..,zauroczenie może prysnąć jak bańka mydlana i zostaniesz sama.
Twoje życie,Twoja decyzja,ale jak chcesz wchodzić w nową relację ,najpierw zakończ starą.

[Gość Dagmara26]

ka-wa

ja w takiej różnicy wieku nie widzę przeszkody,gdybyś była wolna ,szukała faceta,mogłabyś spróbować ,bo nic byś nie straciła,a tak..,zauroczenie może prysnąć jak bańka mydlana i zostaniesz sama.

problem w tym ze nigdy nie szukalam chłopaka, poza tym z perspektywy czasu widzę że nigdy nie byłam aż tak zauroczona.

[Gość kupujkupujkupuj]

Nie rozumiem w czym problem - zerwij z chłopakiem, zacznij się umawiać z tym facetem, rodzinie mówić nic nie musisz i tyle.

[ka-wa]

Chodzi o to ,żebyś była świadoma i psychicznie przygotowana na to,że może Ci nie wyjść z tym facetem,no ale w życiu zawsze podejmujemy jakieś ryzyko.

Wiesz dlaczego taki ideał jest sam?

[Gość Dagmara26]

ka-wa

Wiesz dlaczego taki ideał jest sam?

Wiem, ale nie chciałabym tutaj wyciągać jego historii

[Gość Ojjojoj]

Nie musisz jej wyciagać ale weź po uwagę bo historia się powtarza...