Wahania nastroju

[Patryk9913]

Witam, mam na imię Patryk, w tym roku kończę 17 lat. Zacznę od początku. Początku, gdy moje życie doznało ożywienia. Od zawsze byłem zamkniętym w sobie chłopakiem, miałem dużo znajomych, było dobrze, ale czegoś mi brakowało. Brakowało mi osoby, z którą mógłbym spędzać czas. W pierwszej klasie gimnazjum poznałem nową koleżankę, po 2 miesiącach w końcu porozmawialiśmy. Gadaliśmy całymi popołudniami w internecie. Później znajomość stała się związkiem. Byłem z nią bardzo szczęśliwy, pomagała mi w trudnych chwilach, pomogła mi wyjść z mojego głupiego nawyku wagarowania, wcześniej nie widziałem w tym nic złego, ale po czasie się przekonałem, że ciągnie to za sobą bardzo złe konsekwencje, ale nie o tym mowa. Pomogła mi przejść przez różne trudne chwile w moim życiu, znała mnie lepiej niż moja rodzina. Tak jak wspominałem u góry, jestem bardzo zamknięty w sobie, przed nią pierwszy raz się otworzyłem. Wszystko miało być takie piękne, do czasu. W zeszłe wakacje spędzaliśmy bardzo mało czasu, nie mogliśmy się spotkać, może dlatego, że ja zbyt mało starań do tego przykładałem, może ona. Wiem tyle, że potrzebowałem tych spotkań. W lipcu odbyła się przykra sytuacja, Weronika(moja była) zaczęła spotykać się z nowymi ludźmi, nazwała ich "mega fajnymi", nie do końca tak było, palili, pili, nie spodobało mi się, ale nie interweniowałem, mój głupi błąd, nie spotykaliśmy się dalej. W końcu doszła do mnie wiadomość, że mnie zdradziła z jakimś chłopakiem, napisały do mnie dwie osoby, ja głupi uwierzyłem, nie potrafię pojąć czemu nie wierzyłem własnej dziewczynie. Od tamtego czasu ciągle mam wyrzuty sumienia, niby i ona mogła mnie przekonać, ale ja uważam, że to ja zawiniłem. Nie wiem jak w prawdzie było, bo jest teraz z chłopakiem z tamtego towarzystwa, ale cholernie byłem od niej uzależniony, nadal czuję, że ją kocham. Niedługo mija rok od rozstania, a ja nadal jestem w rozsypce. Co prawda uczęszczam do psychologa, ale mi to nie pomaga, nie mam pojęcia jak mam z tym żyć, bardzo mnie to wyniszcza. Często mam myśli samobójcze, ale wiem, że mam rodzinę, dla której warto żyć. Od czasu rozstania mam straszne wahania nastroju, kiedyś lubiłem spać, a teraz gdy mam iść spać to mnie to przeraża. Nie chcę witać kolejnego dnia, polubiłem wychodzić wieczorem, gdy jest ciemno. Nie chcę kontaktu z innymi ludźmi, wolę być samotnikiem, jakoś mi to nie przeszkadza. Wiem, że potrzebuję kogoś ku mojego boku, ale myślę, że nie będę potrafił nikomu zaufać. Wszystko musiałbym opowiadać, przedstawiać mój życiorys, boję się tego i nie chcę. Jestem tak nastawiony ponieważ cholernie mocno ją pokochałem, czuję to do dziś, stąd wzięła się niechęć do następnych związków. Owszem, mogę po prostu żyć, nie szukać sobie dziewczyny, ale wiem, że tego potrzebuję..
Po prostu potrzebuję tego, żeby ktoś mi wytłumaczył jak wyjść z tego dołka.
Nie użalam się nad sobą, proszę tak nie pisać, to bardzo dobija. Po prostu chciałem wszystko opisać.
Staram się być twardym, choć to trudne.
Mój świat to muzyka, konkretnie rap, Eminem.
Muzyka mnie bardzo podnosi na duchu, ale to nie wystarcza.
Proszę o pomoc, pozdrawiam.

[unna-1]

Śmierć bliskiej osoby, rozwód, /rozstanie/ to dwie najbardziej stresujące sytuacje, w naszym życiu.
Chciałoby się tego uniknąć, ale takie jest życie i trzeba iść dalej.
Jak będziesz hodował ból, to nigdy się z niego nie otrząśniesz.
Zacznij szukać nowej dziewczyny, poznaj kogoś, znowu się zakochaj.
Oczywiście, nie masz żadnej gwarancji że ta następna będzie tą, na całe życie.
Wszyscy tak mamy że zanim znajdziemy tą drugą połówkę, musimy trochę pocierpieć z powodu rozstań.
My szukamy, jest fascynacja, a dopiero po jakimś czasie poznajemy tą drugą osobę. Nie zawsze do siebie pasujemy, stąd rozstania.