nie widzę sensu

[Gość mania17]

Mam 17 lat wychowywałam się bez ojca w bardzo trudnych warunkach ale dzięki mojej mamie jestem w dosyć normalnej rodzinie ona znalazła sobie męża i mieszkamy z nim 7lat jest okropny cały czas narzeka i wgl. Ale nie o tym mowa chciałam się poradzić bo czuję że moje życie jest bez sensu nie ma wgl barw gdy jestem w szkole uśmiech nie schodzi mi z twarzy ale gdy tylko wrócę do domu jest źle ide do swojego pokoju i rozmyślam przejmuje się wszystkim , ostatnio zaczęłam się ciąć zawsze uważałam że to głupie i bez sensu po co inni to robią ? Ale gdy wzięłam nóż do ręki byłam wtedy bardzo zła i zaczęłam okaleczac się gdy poczułam ból emocje zeszły poczułam się lżej ale nie chce tak rozwiązywać problemów już od 2 lat mam takie dni miesiące że mam ochotę się zabić . Proszę poradnie coś

[Gość Datoja]

A w szkole to uśmiechasz się na siłe czy naprawdę jest lepiej?
Myślę ,z tego co piszesz, ze Twój nastrój ma zwiazek z relacja miedzy Toba a ojczymem. Tylko chodzi o o narzekanie czy coś jeszcze Cie denerwuje w nim?

[Jaabes]

Możesz zignorować moją wypowiedź, do czego masz prawo. Myślę jednak że warto to przemyśleć,..
Proponuję zwrócić się z tym do Dawcy wszelkiego życia, do Boga który jedynie może decydować o przerwaniu ludzkiego życia. Nie mówię tu o jakiejkolwiek religii czy kościele, lecz o nawiązaniu szczerej relacji ze Zbawicielem, poprzez rozmowę/modlitwę jak z przyjaciółką i czytanie/słuchanie Jego Słowa.

[Gość doś.]

Zwróć się do mamy, porozmawiaj szczerze o wszystkim co Cię trapi.
To jest Twoja najbliższa osoba, jeśli zrobisz to ona będzie wiedziała ,że potrzebna Ci pomoc psychologa i może psychiatry.
Jeśli nie mama to może ktoś inny np. pedagog w szkole lub babcia, ciocia.