Nie panuję nad emocjami

[Gość mrrrasna]

Od dłuższego czasu nie panuję nad emocjami, ani nad nastrojem. Wiem, że w wieku nastoletnim to się zdarza, ale mam wrażenie, że nie chodzi o hormony etc...
Nie potrafię zapanować nad złością, mam młodszego brata, od którego tak właściwie się zaczęło. Strasznie lubi mnie denerwować. Zazwyczaj staram się go olewać, bo jakaś tam uwaga z mojej strony będzie wygraną dla niego i i tak będzie dalej robił mi na złość. Z czasem nie wytrzymuję i mam ochotę rzucić w niego czymś ciężkim. W zasadzie zawsze dochodzi do rękoczynów. Kilka razy popchnęłam go mocniej, najgorsze jest to, że wiedziałam jak to się skończy i, że mnie to cieszyło. To taka jakby ulga. Dziś np. byłam z psem na spacerze w pewnym momencie rzucił się na innego psa, byłam wściekła, pół roku wałkuję z nim kontrolę, a tu takie zaskoczenie. Przeszedł przeze mnie puls złości (dosłownie, często tak mam), pięści niekontrolowanie mi się zaciskają. Złapałam za smycz i zdzieliłam psa po karku, w między czasie widziałam jak cierpi i mi ulżyło (to straszne bo bardzo go kocham), dopiero jak go uderzyłam dotarło do mnie, że pogarszam sytuację swoim zachowaniem.
Są też inne sytuacje niekoniecznie z użyciem siły.
Np. gra na wf, kiedy gramy w jakąś grę zespołową, coś idzie nie po mojej myśli (ktoś poda piłkę do przeciwnika, albo wpadnie na mnie, blokuje mnie zbyt mocno), wtedy zaciskam szczęki i często mówię przykre słowa.
Wcześniej było tak źle, że wyżywałam się na sobie... Nie radziłam sobie z emocjami tak bardzo, że sięgnęłam po żyletkę. Zawsze żałowałam, było mi wstyd, jednak z czasem to stało się normalne. Teraz pozbyłam się tych przedmiotów.
Nigdy nie miałam z kim na prawdę szczerze porozmawiać, nie mam na tyle dobrej przyjaciółki by się przed nią otworzyć. Proszę pomóżcie - boję się, że zrobię sobie lub komuś krzywdę...

[mgr Kamila Krocz]

Zachęcam do przeczytania artykułu: Jak sobie radzić ze złością? Powodzenia!