Dziwne uczucie odcięcia od świata.

[Gość Anonim Zły]

Serdecznie witam. Jak w temacie wątku od pewnego czasu czuję dziwne uczucie "odcięcia od świata". Stan ten ciężko jest mi wytłumaczyć. Mam go od około tygodnia, nie był on poprzedzony żadnymi traumatycznymi przeżyciami, co najwyżej niewielkim stresem - jestem wciąż nastolatką, zbliża się moja pełnoletność. Być może hormony tak mi szaleją?
Od początku. Stan ten sprawia, że nie jestem w stanie skupić się na wykonywanej pracy. Wiem, że coś robię - moje oczy widzą, ale głowa tego nie koduje. Wiem, że mówię, ale nie słyszę słów i nie wiem czy mówię głośno, czy cicho. Co więcej, przy pisaniu nie dostrzegam błędów przy pierwszej chwili, mam problem z czytaniem (nie zapamiętuję tekstu, znika po chwileczce). Nie czuję nawet bólu tak jak czułam przed wpadnięciem w ten stan, dotyku czy głodu, smaku i zapachu. Mam wrażenie jakby uczepiono do mnie setki sznurków i one wykonywały ruchy zamiast mnie. Nie czuję samej siebie. Czuję pustkę.
Przepraszam, jeśli wydaje się to być daremne smęcenie.

[mgr Kamila Krocz]

Możliwe, że jest to derealizacja. Może wynikać z dojrzewania, ale też innych przyczyn, np. stresu czy przemęczenia. Czy masz aktualne badania? Jak się czujesz? Czy ostatnio na nic nie chorowałaś?

[Gość Anonim Zły]

Dziękuję Pani za odzew.
Opatrzność dała mi tak zwane "końskie zdrowie", więc badań nie robię sobie zbyt często. Zawsze wychodzą dobrze, dostaję nawet pochwały od lekarzy, że dawno tak dobrych wyników nie widzieli. Było to ze trzy miesiące temu, pobierania krwi i tak dalej. Czuję się...no właśnie, nie wiem jak się czuję. Ale mogę dodać, że przed wpadnięciem w ten stan, z miesiąc temu, zdarzały mi się chwile, gdy odczuwałam skrajny wręcz smutek, dziwaczne uczucie bycia winnym czegoś, najczęściej nadchodziło to przed snem. Sypiałam raz dużo, raz ze trzy godziny na dobę. Czułam się z tym stanem źle, bo myśl, że mnóstwo ludzi ma gorsze problemy ode mnie, a ja ze swoimi sobie kiepsko radzę, dobijała mnie.