Nie wiem co mam zrobić z własnym życiem!!

[Gość dalejniemasensuzyc]

Mam poważny problem z życiem.. Od zawsze coś mi je organizowało, zazwyczaj była to szkoła. Teraz szkola się skonczyła, ja nie studiuje obecnie. Przez depresje i fobie odcięłam się od wszystkich, więc nie mam nikogo.. Im dłużej siedze w domu sama tym trudniej wyjść do ludzi i już nie bardzo to potrafię.. Problem jest taki, że ja nie mam co ze sobą zrobić. Nie umiem się ogarnąć, NIE WIEM co mam zrobić z wlasnym życiem! Powinnam iść do pracy, ale samo myślenie o tym jest tak przerażające, że nie mogę.. Miałam się zapisać na kurs językowy i to też mnie przeraża.. Skoro siedzenie z ludzmi na studiach było za trudne i straszne to gdzie ja się będe pchać do pracy? Nie wiem co ze sobą zrobić.. Ciągle myśle o samobójstwie.. Bo po co tak dalej żyć? Skoro się nic nie robi oprócz sprzątania( jak się okazuje tego też nie potrafie robić, bo ojciec zatrudni sprzątaczke) i czas spędza się samej tylko w pokoju? Jaki jest sens tak dalej życ? Problem jest taki, że studia tylko wypełniają mój czas.. I jak zacznę je w przyszłym roku to już wiem, że to będzie 5 lat które tyko wypełni w jakiś sposób pustke, nie zmieni to nic w moim życiu. I to jest ten dramat, że nic się nie zmieni.. Nie wiem po co tak dalej żyć.. To nie ma sensu.

[mgr Kamila Krocz]

Witam serdecznie!

W Twoim przypadku doszło do pewnego sprzężenia zwrotnego. Z jednej strony stany depresyjne, jakich niewątpliwie doświadczasz, przyczyniły się do bierności, a z drugiej strony bierność, brak motywacji do działania sprawia, że Twój depresyjny nastrój się pogłębia. Na pewno nicnierobienie Ci nie służy. Nie uczysz się, nie studiujesz, nie pracujesz, siedzisz w domu i izolujesz się od innych. Z każdym dniem będzie Ci coraz trudniej wyjść i zacząć działać. Jeśli czujesz, że na dzień dzisiejszy nie podołasz pracy czy innym obowiązkom, zacznij szukać dla siebie pomocy. Idź do psychologa - możliwe, że trzeba będzie podjąć terapię albo wziąć leki. Nie zamykaj się w czterech ścianach, bo to nie rozwiąże Twoich problemów. To jest tylko ucieczka przed problemami. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

[kikunia55]

"I jak zacznę je w przyszłym roku to już wiem, że to będzie 5 lat które tyko wypełni w jakiś sposób pustke, nie zmieni to nic"
Organizacja przez szkołe życia Ci nie leżala, że tak żle teraz myslisz jak to będzie w przyszlym roku jak się dostaniesz na studia? Dlaczego czujesz sie tak bardzo nie przygotowana do życia, że praca- nie, studia- nie, znajomi -nie,kurs języka -nie?
Co się stało,ze do tej pory jak chodziłaś do szkoły, to radziłaś sobie z życiem a teraz przestalaś? Dlaczego teoretycznie nie mając żadnych zmartwień ( bo możesz sobie pozwolić na te wszystkie "nie")uważasz życie, za ciężar nie do uniesienia? Coś konkretnego się wydarzyło,że normalnie ogarnięta wcześniej dziewczyna zaczyna nawijać o samobójstwie?

[Gość dalejniemasensuzyc]

To mnie podsumowałaś ładnie. Dobiłaś jeszcze bardziej. Nie. Do tej pory też sobie nie radziłam. Radziłam sobie może w gimnazjum i pieerwszej cześci liceum, potem to już kompletny upadek. Akoholizm, narkomania w domu, patologia, znęcanie się psychiczne rodzica, nękanie nauczyciela, może to nie jest wiele, ale mnie trochę dobiło. Nie mówie, że szkoła i kręcenie się wokół niej życia mi nie leżało. Lubiłam gimnazjum, początki liceum, potem już nie..Miałam rok indywidualnego nauczania w liceum, bo bałam się chodzić normalnie. Od tamtej pory nasilił się lęk przed ludzmi, koleżanki się odwróciły bo miałam depresje. Więc zostałam sama. Studia rzuciłam, bo bałam się tam siedzieć z ludzmi. to wszystko nasiliło tylko nienawiśc do siebie. Nie mówie, że studia nie, praca nie, kurs nie. Mówie, że strach TAK. I nie mówie, że studia są złe, mówie, że ja poza szkoła, studiami i takimi sprawami nie mam nic i to jest to. Że nawet jak pójde studiować to znowu cale zycie skupi się wokół tego a poza tym nie będe miała niczego.Więc obudze się znowu za 5 lat i znowu nie bede miała niczego.

[kikunia55]

https://portal.abczdrowie.pl/jak-podniesc-poczucie-wlasnej-wartosci
Tam pani psycholog po prawej stronie zwraca uwagę, że w trudniejszych przypadkach trzeba jednak pracować ze specjalistą.

Jeśli w domu jest straszna sytuacja- alkoholizm, narkomania, to właśnie dochodząc do dorosłości jest szansa na wyrwanie się z tego domu. Można próbować iść na studia w innym mieście. A ukończenie studiów może da szansę na niezależne bycie z dala od domu na zawsze.Dlaczego zamykasz się w domu a jak zrozumiałam, to ten dom jest toksyczny?
Na jakiej podstawie dostałaś indywidualny tok nauki szkolnej? Jesteś słabowitego zdrowia, czy na podstawie zaburzeń psychicznych?
Rok akademicki ten sie zaczął a nowy powinien Cie przyjąć gotową do studiowania.
"Studia rzuciłam, bo bałam się tam siedzieć z ludzmi. to wszystko nasiliło tylko nienawiśc do siebie."
Jeśli nie pójdziesz do psychologa i/lub do psychiatry to będziesz się cofała, bo nawet trudno to uznać za stanie w m-cu. Koniecznie musisz o siebie się zatroszczyć, bo inaczej nie przejdziesz tych studiów.
A dlaczego ewentualny czas studiów postrzegasz jako tylko taki organizer czasu. Może jednak nawet ta funkcja organizera to chyba duzo w Twojej aktualnej sytuacji. Ponadto, to chyba czas ,gdzie uczysz się czegoś nowego, poznajesz nowych ludzi i dorastasz i dalej możesz rozważać co jest dla Ciebie najważniejsze. Wtedy nie powiesz, ze skończyłam studia i dalej zostalam z niczym.
A teraz trzeba się dowiedzieć czego naprawdę potrzebujesz, poznać sama siebie . Teraz wlaśnie powinnaś dojść sama ze sobą do porozumienia. Jeśli nie sama to u np. psychologa. I małymi kroczkami dążyć do tego co wydaje się być dla Ciebie najważniejsze.

Sił dużo życzę.