Czy ze mną jest coś nie tak?

[Gość miler]

Witam.
Od jakiegoś czasu czuję, że coś we mnie siedzi. Mam straszną chęć uwolnienia się z siebie. Czuję się taka ciężka w środku. Kilka dni, a nawet miesięcy temu nie było ze mną dobrze. Ciągle się z kimś kłóciłam, chłopak mnie zdradził, straciłam przyjaciół i zaufanie do praktycznie każdego. W domu czułam, że to nie mój dom, że to nie jest miejsce dla mnie i ja tu nie pasuję. Nie chciałam nawet rozmawiać z rodzicami bo bałam się, że powiem coś i zaraz zacznie się kolejna kłótnia. Sytuacja się poprawiła. Zmieniłam szkołę, lekko się odcięłam od najgorszej przeszłości, ale czasami w nocy myśli mi nie dają spać. Mam komu się wyżalić. W szkole ciągle ktoś do mnie podchodzi i ze mną rozmawia. Pytają mnie o różne rzeczy. Czasami nawet wydaje mi się, że widzą u mnie zmianę - przecież jeszcze w tamtym roku byłam jedną z najszczęśliwszych osób. Nie lubię zbytnio rzeczywistości. Gdy wracam do domu, w którym ciągle kogoś nie ma, zamykam drzwi od pokoju, kładę się na łóżku i słucham muzyki. Zmieniłam się. Zaczęłam bać się ludzkiego dotyku, krzyku i krwii chociaż dosyć dawno spotkałam się z przemocą fizyczną (znajoma mnie pobiła (niezbyt mocno) z powodu mojego już byłego chłopaka (któremu też zdarzało się podnieść na mnie nie tylko głos, ale i rękę)). I teraz mi się przypomniało spotkanie z pewnym chłopakiem, który mi się podoba. Obiecał dużo. Że będzie mi z nim dobrze, że nigdy mnie nie skrzywdzi. Mówił, że jestem wyjątkowa i chce ze mną być. Cóż, zostawił mnie. Ba, nawet się nie przywita. Chyba jestem bardziej krzykliwa, ale to tylko wśród znajomych. A, zapomniałam dodać, że przy znajomych, w szkole czy gdziekolwiek mogę być - jestem inna niż zwykle. Zapominam, uśmiecham się, jestem nieco roztrzepana i... głupia? Zdarza się nawet, że zapominam jak się ktoś nazywa. Jestem tylko człowiekiem, no ale czy aby napewno wszystko w mojej w głowie jest okej? Nie podoba mi się ta moja "zmiana". Z dnia na dzień jest ze mną coraz gorzej i nie, nie przesadzam. Tęsknie za niektórymi ludźmi, ale nic nie robię żeby się to zmieniło. Stwierdziłam, że gdyby chcieli to dawno by już wrócili. A może jestem egoistką?

[mgr Kamila Krocz]

miler, od jak dawna czujesz u siebie te nieprzyjemne zmiany? Twoje objawy mogą wynikać z różnych przyczyn. Może to być chwilowy kryzys, problemy osobowościowe, zmiany związane z dorastaniem albo rozwijająca się depresja. Nie myślałaś, by skorzystać z pomocy psychologa?

[Gość miler]

Trwa to już jakoś ponad półtora roku. Do psychologa niestety nie pójdę ponieważ mama jest zbyt zajęta, a ojczyma nigdy nie ma w domu. Mojej mamie czasami opowiadam o swoim dniu, jednak twierdzi, że powinnam porozmawiać o tym ze znajomymi i nie bać się mówić o swoich emocjach. Ja przecież się nie boję. Tata zaraz stwierdzi, że przesadzam, ale to u niego typowe. Problem w tym, że przestaję sobie radzić ze sobą i nawet zdarza mi się z tego powodu płakać. Przestało mnie interesować życie, przez cały dzień mogłabym siedzieć pod kołdrą na łóżku oglądając ulubione seriale, ewentualnie wyjść z nim. Nie interesują mnie już problemy innych ludzi, no chyba że są bardzo poważne. Wydaje mi się, że ja te "problemy" sama robię, nieświadomie. Robię komuś pod górkę i to może się innym nie spodobać więc się odemnie oddalają. A może to przez tę zmianę? No ale ja jeszcze niedawno każdemu pomagałam i często się poświęcałam, żeby ktoś nie miał problemu. Nie rozumiem swoich decyzji. Jak już wspomniałam, chciałabym się wyrwać z siebie.