Jak sobie radzić z paradoksem? A może się nie da?

[Tyler]

Moja osobowość została w jakiś nieokreślony sposób spleciona z zestawów najróżniejszych cech, przypadłości, ułomności, talentów, które - jak coraz częściej mi się wydaję - w większości przypadków nigdy nie powinny wylądować w jednym pudełku. To właśnie tworzy sprzeczność, sprawia, że czuję się zagubiony. Często w taki właśnie sposób generuję się we mnie dodatkowa presja, ponieważ z jednej strony wiem, że jestem w czymś dobry, czuję to, ale z drugiej strony nie mogę w to uwierzyć, ponieważ inny element mojego "ja" wskazuję na coś zgoła innego. Czasami przeciwwagę tworzy przeszłość, a czasami jest to tylko bardzo intensywne przeczucie o podłożu mocno emocjonalnym. Jedno i drugie jest jednak w stanie całkowicie wyprowadzić z równowagi.
I chyba w tym właśnie tkwi szkopuł, dlatego nie mogę się z nikim dogadać. Po prostu jestem człowiekiem bez twarzy, który jedynie tworzy pozory. Wszakże w obliczu wszechobecnych paradoksów wszystko może być jedynie iluzją. Ja widzę rzeczywistość inaczej niż większość ludzi, co jest efektem natłoku perspektyw.
Nie zrozumcie mnie źle, nie piszę tutaj, bo chcę się powymądrzać. Nie oczekuję nawet dobrej rady, bardziej liczę na wskazówkę. Wiecie, to może być nawet jedno słowo, jedno słowo, kładące kres całej dyskusji - przypadkowe, pozornie bez znaczenia. Liczę na przypadek, uśmiech fortuny, który zauważę i wykorzystam na swoją korzyść. Standardowe środki nie zdały się na nic (psycholog, psychiatra, szczere rozmowy z bliskimi, "teatr"), nie mam do tego cierpliwości.
Całkiem prawdopodobne, że i tak kiedyś się zabiję, przecież myślę o tym codziennie. Myślę jednak również o lepszym życiu.

[mgr Kamila Krocz]

Jestem ciekawa, co na temat Twoich "dolegliwości" powiedział psycholog albo psychiatra? Jak skomentowali sprzeczności, jakie się łączą w Twojej osobie? Czy leczyłeś się w ogóle w jakikolwiek sposób (leki, psychoterapia)?

[Gość malinowsi]

zupełnie jak bym słyszała siebie. Trudno jest rozmawiać o paradoksach skoro o nich nie piszesz. Ciężko ci być "człowiekiem bez twarzy, który jedynie tworzy pozory"? Myślę, że skoro znasz swoje sprzeczne cechy to je ujawniasz. Nie trzeba się tego wstydzić. Możesz być oryginalny, niepowtarzalny, unikatowy i np. dla mnie ciekawy.

[js_11]

Dostrzegłeś, że świat jest iluzją, a twoja osobowość jest elementem tej iluzji. Każdy z nas ma sprzeczne cechy, bo to człowiek nadaje przeciwstawne bieguny różnym sytuacjom i przypisuje je jakiejś wyimaginowanej "osobowości".

Nic dziwnego, że psychologia Ci nie pomogła, bo to opiera się na personalizmie, czyli czasem "leczy" iluzję inną iluzją, a czasem nie leczy i może nawet niektórym zaszkodzić.

[Gość malinowsi]

Tyler skąd wytrzasnąłeś ten tekst??? "przeciwwagę"? czy przewagę?