Strach przed strachem

[Gość Gunvo]

Witajcie...wkurza mnie to że potrafiłam być normalna, czasem wesoła, ale odkąd skończyłam 18lat nie jestem taka nawet w wakacje. Spoważniałam. Problem największy jednak w tym że boję się kontaktu z ludźmi..grupy ludzi, których nie znam, a muszę z nimi coś robić. Niestety co, jeśli mnie nie zaakceptują, bo mamy tylko jedną rzecz ze sobą wspólną? Najbardziej mnie denerwuje Strach Przed Strachem. Mam uprzedzenia zanim gdzieś pójdę, choć nawet nie wiem jak tam jest. Przeczuwam, że jest tam jak wszędzie, czyli lipnie. Bywałam w miejscach publicznych , gdzie byli inni ludzie, kiedyś nawet starałam się być w miarę wyluzowana. Jednak mimo starań, które były nikłe, bo byłam przejęta i przemęczona nauką- inni itak wyczuwali we mnie strach, stres..to że nie byłam tą samą, którą jestem naprawdę... Jestem łatwa w płaczu, łatwo mnmie doprowadzić do smutku, często płaczę, aczkolwiek w samotności. Raczej nigdy przy innych. Nie jestem delikatesem że niczego się nie tykam, nie. Poprostu jestem Inna. Ja sama przypuszczam że poziom stresu i obaw jest wprost proporcjonalny do inteligencji, ale odwrotnie proporcjonalny do bycia sobą i do bycia zdystansowanym. Wiem, że nie ma rady na to.. na to, że gdziekolwiek nie pójdę, czymkolwiek się zainteresuję to itak nikt mnie nie uszanuje. Do tego wkurza mnie moja mama. Nie współpracuje ze mną, a jedyne co to wywraca mnie z równowagi. Jest ona półgłucha. Jednak mamy wrażenie że słyszy gdy jej to odpowiada a gdy nie, to udaje. To okropne powtarzać komuś 5 razy. Najgorsze że mama też często nie rozumie co sie jej mówi, mimo iż usłyszy. I krzyczy na mnie gdyż źle to rozumie, odbiera coś negatywnego w tym co ja mówię pozytywne. Nie moge jej sie zwierzyć gdyż ona na mnie krzyczy gdy jej powiem o swych troskach. Więc wychodzi na to że lepiej ukrywać przed nią moje drobnostki, bo nawet jak powiem jej coś to ona jest przeciw, nawet jak mam to samo zdanie co ona, to ona jest kontra ale mówi to samo co ja. Czasem zastanawiam się - czy ja jestem normalnie wychowywana? Owszem wiem że mam dobrze. Jednak zanim wyjdę na zewnątrz do ludzi to zanika moje prawdziwe ja, czuję mega wstyd , jakbym była czemuś winna. Mam serce i żołądek ściśnięte, wzrok błędny i rozmazany. Nagle w głowie pojawiają mi się jakieś przykre sytuacje z przeszłości i zaczynam współczuć samej sobie. I wtedy gdy już mam się ubierać i iść z domu to mam ochotę się rozpłakać..czuję się rozedrgana i czuję że jeśli nie dam sobie na twarz tapety to nie odważę się wyjść. Do tego mam ochote drinknąć sobie coś co by mnie rozluźniło, oddaliło troski jakie atakują moją głowę. Chciałabym coś robić w towarzystwie tych ludzi, ale boje sie ze jesli beda oni zli dla mnie to nie dam rady dawac z siebie wszystkiego. Coś co mam we krwi, to co kocham robić tępieje nagle okazuje się ze jestem gorsza... I to pytanie w głowie: Czemu rodzice i znajomi mówili że jestem wspaniała itp. Wkurza mnie ten szok i stres. Mam wadę, że jak mi na czyms zalezy to spóżniam się..chronicznie się spóźniam bo stres mnie paraliżuje, robię rzeczy nie po kolei. Robię coś za długo. Znika beztroska i optymizn, a dochodzi świadomość o tym że jestem nieładna.Że jak nie zrobię tapety to będę nicniewarta..

[mgr Kamila Krocz]

Strach przed strachem to tzw. lęk antycypacyjny, który często występuje w przypadku zaburzeń lękowych (nerwic). U Ciebie diagnozę nerwicy uprawdopodobniają inne objawy - niska samoocena, lęk przed ludźmi, unikanie towarzystwa, porównywanie się do innych i "dołowanie się" etc. Uważam, że powinnaś skonsultować się z psychologiem, który miałby szansę postawić diagnozę i jeśli to okaże się konieczne, zaproponuje leczenie. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

[Gość Gunvo]

Dziękuję.. miło że pani odpisała :)