Brak szczęścia

[Moniaa91]

Witam,
Zdecydowałam się opisać mój problem na forum ponieważ sama nie radzę już sobie z moim fatalnym nastrojem i nastawieniem do życia. Mam 24 lata, od dwóch lat mieszkam w stolicy, wynajmujemy wspólnie z chłopakiem mieszkanie. Mam pracę, chłopaka, kończę studia, ale... no właśnie... ale każdy dzień mogłabym przeleżeć w łóżku płącząc w poduszkę. W pracy atmosfera jest straszna, pracodawca dokłada obowiązków, a niestety wypłata... starcza tak naprawdę do dziesiątego, po opłaceniu mieszkania, rachunków, biletu miesięcznego, życia, które w stolicy nie należy do najtańszych. Studiuję zaocznie, płacąc mnóstwo pieniędzy, a mimo to... nie mogę liczyć na wsparcie promotora w kontekście pisania pracy magisterskiej, który ograniczył spotkania ze studentami do 3 konsultacji w semestrze i znikomego kontaktu mailowego (nie odpisuje na wiadomości). Zostawiona sama sobie jestem w strasznym tyle z pracą, a przecież już prawie połowa maja i co najgorsze, nie mam w ogóle motywacji, aby ją ukończyć. Chciałabym zrobić to dla rodziców, którzy liczą na to, że obronię się w czerwcu, ale siadając do pisania czuję bezsilność i ogromny smutek. Z moim chłopakiem, który na początku związku wydawał się tym jedynym również nam się nie układa. Zapewne z mojej winy, którą jest brak czasu dla niego... dla nas... bywają dni, że wracam z pracy i zasypiam o godzinie 20, śpiąc do rana. Kiedy jestem w stanie posiedzieć, spędzam czas na pisaniu pracy magisterskiej. W międzyczasie staram się dawać mu tyle czułości ile tylko zdołam, ale mam wrażenie, że takie współlokatorskie życie bardzo mu odpowiada. Ma czas, aby pograć na konsoli, wyjść z kolegami, obejrzeć mecz... Dodam, że jest 5 lat starszy ode mnie i ta jego niedojrzałość ostatnio zaczęła mnie dodatkowo drażnić, ponieważ na pierwszym miejscu znajduje się jego własna wygoda i komfort, co zresztą sam przyznał. Widocznie odsunęliśmy się od siebie, co bardzo mnie boli i doprowadza do tego, że wątpię czy ten związek ma jeszcze sens. Na wsparcie z jego strony również nie mogę liczyć. Nie był taki jeszcze niedawno, ale teraz patrzy na świat bez krzty emocji, odpowiadając na moje zmartwienia tym że: już dawno mówił mi abym zmieniła pracę, bądź to że jestem do tyłu z pracą magisterską to wyłącznie moja wina. Wiem, że ma rację, ale strasznie mnie to dołuje i czuję żal, nie wiem już w końcu czy do siebie czy do niego, że nie mogę liczyć nawet na głupie 'Nie martw się, wszystko będzie dobrze'. Jeśli chodzi o życie seksualne, to praktycznie go nie ma. Pojawiły się za to myśli, czy ten chłód i brak pożądania w stosunku do mnie nie idzie w parze z potencjalną zdradą, do której podejrzeń mój chłopak niestety dał mi ostatnio powody. Biję się z myślami, jest mi strasznie, strasznie ciężko z moim życiem. Na szczęście mam cudownych rodziców, a przede wszystkim mamę, w której zawsze mam oparcie, niestety dzieli nas 250 km... Dziś niedziela, obiecałam sobie że zepnę się i napiszę kawałek pracy. Ale mimo, że siedzę przy komputerze z mnóstwem notatek pod ręką to i tak wiem, że nie dam rady. Przecież i tak nic nie ma sensu.
Pozdrawiam,
Monika

[Gość a kuku]

wow ale facet

[Gość tttt]

Obronisz pracę a pozniej bedzie już łatwiej.

Zmienisz prace i chlopaka, zostawisz go to wtedy obudzi sie z reką w nocniku i zacznie za tobą wydzwaniać.
Będzie pisał na forach że przez konsole i bycie dupkiem stracił miłość swojego życie.

Powiedz sobie co rano- ja to przeżyję.

[Gość 88ona]

Nie martw się, dasz jakoś radę. Powolutku napiszesz prace i obronisz się. Głowa do góry. A chłopaka przytrzymaj na dystans- jeżeli on się oddala od Ciebie to Ty też tak zrób. Nie bądź za miła. Znajdź trochę czasu na jakąś przyjemność tylko dla siebie-wyjdź gdzieś od czasu do czasu z koleżankami.Odprężysz się, wyluzujesz i potem lepiej wszystko pójdzie. Niech Twój chłopak trochę zatęskni za Tobą może zrozumie że może Cię stracić i opamięta się..

[mgr Kamila Krocz]

Moniaa91, wierzę, że z pracą sobie poradzisz. Nawet jeśli nie obronisz się w czerwcu, to w innym terminie, ale się obronisz ;) Głowa do góry! Jeśli chłopak nie angażuje się w Wasz związek, nie bierz całej winy na siebie. Owszem, masz mało czasu, ale pamiętaj, że na jakość relacji pracujecie oboje. Jeśli Twój facet woli grać na konsoli, spotkać się z kolegami albo oglądać mecz, to niech się nie dziwi, że potem związek kuleje. Może rzeczywiście czasem lepiej się rozstać, by móc potem zbudować coś lepszego? Trzymam kciuki za pracę i życzę powodzenia!