Nowotwór w młodym wieku a poczucie sensu życia

[Gość nałęczowiankaa]

witam,
mam 22 lata i od 9 lat choruję na raka - wiele w życiu z tego powodu przeszłam, operacje , chemie,utrata włosów itd caly czas sie lecze i od pewnego czasu niestety mój stan zdrowia kuleje....
i w sumie nie wiem co dalej... mam mnóstwo problemów z którymi sobie nie radzę
po 1. to właśnie choroba- nigdy nie byłam u psychologa nie rozmawiałam o tym z nikim..a jednak zachorwałam jako nastoletnia dziewczynka , rak jest ze mną prawie połowę mojego życia- raz lepiej raz gorzej, ale życie z taka choroba proste nie jest
po 2. przez to , ze zachorowałam miałam b.duże zaległości w szkole..poszłam do liceum , nadal mialam sporo nieobecnosc, w efekcie czego nie zdałam matury ( z matematyki- wszystko inne pozdawałam)- od razu udałam się na poprawkę - niestety równiez nie zdałam - i wtedy odpuściłam...
po 3. non stop problemy z pracą- nigdzie nie mogę zagrzac miejsca na dłużej, nigdzie nie pasuje- a to za mało płaca, a to naprawde mobing( ostatnio w ZPCHR....)- nie daje rady psychicznie i fizycznie- jednak nawet z powodu choroby ciezko mi pracowac na caly etat- nie daje po prostu rady fizycznie ( choc np prace miałam biurową)
mam wspanialego faceta- w ubieglym roku wzielismy slub, ale coraz częściej dochodze do wniosku, ze moje zycie nie ma sensu- ze znisczyłam też zycie jemu- moglby przeciez być ze zdrową kobietą, wykształconą, pracująca a nie debilem, nieudacznikiem do tego ciężko chorym jak ja który do niczego się nie nadaję :(:(:(
teraz moge ostatni raz podejsc do matury z matematyki- potem bede musiala pisac cala od nowa- ale z gory zakladam , ze to nie ma sensu, poniewaz skoro tyle lat sie nic nie nauczylam- i teaz sie nie naucze, na korepetycje, kursy niestety w obecnej sytuacji nie mam pięniedzy

przepraszam za chaos w mojej wypwiedzi- nie mam już po prostu siły i zwyczajnie odechciewa mi się żyć...całe moje życie jest bez sensu a ja to kompletny nieudacznik...

[Gość nałęczowiankaa]

zapomniałam jeszcze dodac, ze od niedawna wiem, ze przez chorobę nie będe mogła mieć dzieci- naprawde czuje sie do niczego...

[Gość cytrynowa babeczka]

Bardzo Ci współczuję bo bardzo dużo przeszłaś mimo młodego wieku.

Nie możesz mieć takiego negatywnego zdania o sobie bo to po prostu nieprawda.
Nie wybierałas sobie takiego losu a mimo wszystko dzielnie walczysz z ciężką chorobą co wymaga bardzo dużo wysiłku.Jesteś zmęczona tym wysiłkiem dlatego nie powinnaś sobie wyrzucać tej niezdanej matury z matematyki.Wiesz ilu znanych,zdrowych ludzi nie ma matury i nie mają wyrzutów z tego powodu?
Masz przy sobie,jak piszesz,wspaniałego człowieka który kocha Ciebie z Twoją chorobą i bez matury.To jest właśnie prawdziwa miłość!Niejedna kobieta mogłaby Ci pozazdrościć takiej miłości.
Proponuję Ci rozmowę z psychologiem bądż psychonkologiem,własciwie bardzo dziwię się ze do tej pory nikt Ci tego nie zaproponował jeśli tyle lat chorujesz.Być może potrzebujesz terapii która wzmocni Twoją samoocenę i pozwoli korzystać z zycia mimo choroby.

Bardzo mocno będę trzymała kciuki za Ciebie i serdecznie pozdrawiam.Trzymaj się.