Zaburzenie lękowe i nerwicowe

[Gość Nerwicowiecbbb]

Witam, wiem że jest dział nerwica jednak chciałbym opisać moje objawy tu ze względu na popularność forum psychologia. Otóż cierpię już na zaburzenia lękowo depresyjne 3 rok i doprowadziłem swoją psychikę jak i zdrowie do ruiny. Wciąż mam różnorakie objawy somatyczne duszności szybkie bicie serca lub wolne (na mój gust zbyt wolne) wpadanie w panikę, słabość, drżenie mięśni, nie spokojne nogi, wciąż jest mi słabo i mam uczucia omdlenia. Czasem się zastanawiam czy nie mam wszystkich objawów na raz... jest mi z tą nerwicą tak źle że pojawiły sie myśli samobójcze. W nocy dostaje jakieś agresji jak bym dopiero co z kimś się pokłócił i nie mogę się uspokoić. Wstaje nogi mam jak z waty czuje że zaraz upadnę lub jestem za ciężki.W głowie ogromne napięcie uciski które się przemieszczają z boku do tyłu i odwrotnie. Czuje się strasznie niespokojnie mam szybkie płytkie oddechy jak patrze na szyje w lustrze lata ona w góre i w dół. Nogi mam cały czas w ruchu ręce również zupełnie jak bym chciał jakoś rozładować te napięcie. To jest bardzo krępujące zwłaszcza w miejscach publicznych gdy ruszam nerwowo nogą np w autobusie... Lekarze mi mówili że moje osłabienie i zawroty głowy są spowodowane zbyt dużą ilością tlenu w organizmie dlatego mam słabe nogi jak i uczucie omdlenia. Ja już nie potrafię nad nią zapanować zupełnie mogę o niej nie myśleć ale napięcie nie znika :( okropne mam samopoczucie a do tego ta pogoda pochmurno, depresyjnie przez nią stan jeszcze się pogorszył. Czuje że nerwica stała się częścią mojego życia i stała się oddzielnym bytem który sam bez żadnej mojej kontroli reaguje wprowadzając mnie w stan lęków, panik. Biorę leki uspakajające ale działają na 1-2h a potem znów uczucie nerwów... a tych leków nie mogę brać cały czas. Boje się że któregoś ataku moje serce po prostu nie wytrzyma i przestanie bić i ta myśl mnie strasznie przeraża :(

[Mgr Anna Rolbiecka]

Witam serdecznie, objawy zaburzeń depresyjno-lękowych mogą utrudniać codzienne funkcjonowanie, bądź je dezorganizować. Z Pana wpisu wywnioskowałam, że jest Pan pod opieką lekarza psychiatry. Liczne badania dowodzą, że najskuteczniejszą formą leczenia tego typu zaburzeń jest połączenie leczenia farmakologicznego z psychoterapią. Dzięki psychoterapii mógłby się Pan nauczyć np. kontrolować objawy. Pozdrawiam.

[Gość Znerwicowanakkkk]

Mam 14 lat. Jestem w wielkim stresie. Boję się wymiotowania.
To nie daje mi spokoju od paru dobrych lat. Obsesyjnie wykonuję kompulsyjne czynności, kiedyś się samookaleczałam.
Emetofobia niebywale utrudnia mi funkcjonowanie w życiu codziennym. Myśl o zachorowaniu, bądź chorobie w domu doprowadza mnie do szaleństwa. Teraz jest u nas coś dziwnego - trwa to jakieś 3 dni łącznie z dzisiejszym - chłopaki, moi bracia musieli chyba coś szkodzącego zjeść. Nie potrafię radzić sobie z tym, potrzebuję pomocy, to mnie przerasta do okropnego stopnia.

- drżenie mięśni
- unikanie wszelakich rzeczy, myśli, obiektów, pomieszczeń, wszystkiego - co źle mi się kojarzy z wydarzeniami z przeszłości związanymi z moją fobią
- drżenie nóg i przymus nerwicowego ruszania nimi
- lodowate ręce i stopy, potliwe
- przygnębiony nastrój i obojętność
- nachalne, uciążliwe myśli
- rozdrażnienie
- brak skupienia na wykonywanych czynnościach
- i inne dolegliwości związane ze stresem

Między innymi z tym właśnie się zmagam. Proszę o pomoc.