Bycie gorszym od innych

[Gość niktizero]

Mam kilkanaście lat, jestem dziewczyną. Mogę już teraz powiedzieć że przegrałam życie i... nie chcę żyć! Moje trudne doświadczenia w życiu mnie nie umocniły, a wręcz przeciwnie- gdybym była odważna- zabilabym się! Nie chcę mówić o wszystkim, powiem o pewnych rzeczach jakie mnie w życiu spotkały. Proszę bardzo-mówcie że się użalam, że jestem głupią gówniarą, i że inni mają gorzej. Jeśli chodzi o kontakty z ludźmi, nikt nigdy się o mnie nie starał, zawsze to ja pierwsza musiałam się starać ale i tak zostawałam odrzucona. Z nikim z liceum nie utrzymuję kontaktu, a o moich urodzinach wszyscy zapomnieli. Nigdy sie nie zakochałam, jestem wstrętna dlatego też nikt się mną nie interesował. Plany na przyszłość? Żadne! Napisałam a raczej spierniczyłam maturę i nie wiem co dalej. Talenty, zainteresowania? Żadne, nic nie potrafię, nie mam żadnego talentu. Co się jeszcze stało? Niedawno dowiedziałam się, że prawdopodobnie nie będę mogła mieć dzieci, a na pewno będą ogromne trudności. Jakie to musi być uczucie dla młodej kobiety, straszne! Żaden facet nie zaakceptuje tak niewartościowej kobiety. O miłości, w którą zresztą nie wierzę, nie ma co marzyć. Hormony niszczą mi cerę, wygląd, połowa włosów mi wypadła. Z moim zdrowiem jest źle, mam początki cukrzycy, pomimo wielu, wielu wyrzeczeń, mam problemy z sercem, tarczycą, bardzo poważne zaburzenia hormonalne, których nie da się opanować żadnymi lekami. Niedawno dowiedziałam się że wyniki krwi wyszły mi źle i konieczne są wizyty u hematologa-onkologa. Jako dziecko o mały włos przekręciłabym się na tamten świat (jak ja żałuję że się tak nie stało!) ale zoperowano mnie i żyję, miałam powikłania po wyrostku, zapalenie otrzewnej. Teraz grozi mi kolejna operacja. Teraz ciągle muszę brać leki, ciągle chodzić na kontrole i badania, zamiast na imprezy. Nie wolno mi jeść wielu rzeczy. Nikt nigdy we mnie nie wierzył i nie doceniał, choć tak bardzo się starałam. Cięcie nie jest mi obce, kilka razy pocięłam się po rękach, głównie wtedy gdy zostałam odrzucona bądź niedoceniona. Jakiś czas temu dowiedziałam się, że rodzice, których bardzo szanuję, nie są moimi biologicznymi, co utwierdziło mnie w przekonaniu że jestem po prostu śmieciem, bo zostałam odrzucona już jako bękart i bachor. Jest to dla mnie temat bardzo drażliwy, nie chcę z nikim o tym rozmawiać, nawet z rodzicami. Dlatego też nigdy nie rozmawiamy na ten temat, bo chcę o tym zapomnieć. Ale poczucie bycia śmieciem pozostało. Dlatego też, jeśli kiedykolwiek pomyślicie o sobie, że jesteście nieudacznikami to przeczytajcie sobie tą wiadomość. Bo nieudacznikiem jestem ja, a życie jest jedynie jednym wielkim stresem i smutkiem. I to nieprawda, że co cię nie zabije to cię wzmocni. Bo ja jakoś nie czuję się "wzmocniona" tylko zniechęcona do życia, którego NIENAWIDZĘ!

[ktoś dla kogoś]

Nie bede Cie pocieszal i mowil, ze wszystko sie jakos ulozy bo ja w to nie wierze. Chce zebys wiedziala, ze nie jestes sama i jesli bedziesz chciala cos napisac - pisz. Chetnie wyslucham.

[Gość niktizero]

Nie chcę z nikim rozmawiać na temat moich problemów, bo pewne tematy są dla mnie bardzo bolesne. Nie zrozumiem, dlaczego niektórzy są szczęściarzami i ciągle im się udaje, a niektórzy dostają po tyłku całe życie...

[Gość niktizero]

A rodziców kocham i nie chcę ich zadręczać moimi problemami.

[ktoś dla kogoś]

Nie wiem czemu tak jest, nie znam odpowiedzi na wszystkie pytania. Wiem tylko, ze wazne by kazdy nawet w tych najgorszych chwilach mial kogos przy sobie - to wazne. Samotnie ciezko walczy sie z problemami. Nawet z tymi, z ktorych nie da sie wybrnac.

[Gość Tabakiera]

Popatrz na to z innyj strony. Twoi rodzice CIę wybrali, dla nich jesteś najważniejsza, czekali na Ciebie i wymarzyli sobie Ciebie... dla nich jesteś najwazniejsza.
Wspołczuje ci problemów zdrowotnych. To okropne że tak cierpisz. Wiem co to znaczy nie móc pewnych rzeczy ze względu na stan zdrowia.
Co do dzieci to nie mów tak o sobie. Jesteś wartościową osobą, a to że bedziesz miała trudniej przy zajściu w ciązę jeszcze nic nie oznacza - czasem zdarza się tak że nawet pary które nie mogły mieć dzieci i było to pewne zachodzą w ciązę. To nie jest tak że jeśli nie bedziesz mogła mieć dzieci to bedziesz niewartościowa. Tak nie można bo to nieprawda. Zawsze będziesz mogła w takich sytacjach stać się ty kim dla ciebie są Twoi rodzice.
Kochana masz dużo problemów, i rozumiem że jesteś zagubiona, zła i rozgoryczona tym że to wszystko spadło na ciebie, ale pogadaj z kimś o tym, moze zacznij pisac pamiętnik, aby gdzieś móc przelać żal i smutek?

[Gość niktizero]

Jestem na to wszystko za słaba... nie wierzę w szczęście, miłość, przyjaźń... to brednie!

[Gość Tabakiera]

To nie są brednie, ale żeby w to uwierzyć musisz sama to przeżyć, inaczej będziesz zapierać się nogami i rękami... Takie jest już zycie że wszystkiego musimy spróbować się i przekonać na własnej skórze bo inaczej ciężko jest na uwierzyć w to.

[ktoś dla kogoś]

"zawsze cos jest przed" - ciezko uwiezyc Ci w te uczucia, bo czujesz, ze nikt wczesniej (mysle tu o rodzicach) nie obdarowal Cie nimi. Szczescia ciezko Ci sie doszukac z powodu ilosci smutku dookola. Jednak jesli znajdziesz w sobie choc odrobine ryzyka i zaufania do 2giej osoby, ktos w przyszlosci moze Ci pokazac te uczucia.

[Gość niktizero]

Dzięki za zainteresowanie i odpowiedzi. Muszę sobie sama jakoś poradzić z tym wszystkim. W jakieś nagłe szczęście nie wierzę, bo za dużo w życiu przeszłam (o czym bym długo mogła tu pisać) żeby w to wierzyć. Jeszcze raz dzięki, pozdrawiam.
PS. Proszę moderatora/administratora o usunięcie tego tematu. Przepraszam za kłopot.

[ktoś dla kogoś]

niktizero nie krepuj sie i pisz swobodnie jesli chcesz i to ja dziekuje za to, ze bylas wstanie podzielic sie swoimi przezyciami. Dziekuje.

[Gość ŚMIEĆ NR 2]

Kiedyś przyjdzie moment kiedy już nawet nie będziesz płakać, będziesz tak bezsilna, że poprostu będziesz egzystować, myślami będziesz gdzieś indziej i będziesz świadoma że i tak nikt już Ci nie pomoże, tylko dlatego, że nie chce, bo tak łatwiej. Witaj w klubie...

[Gość Marcellla]

Hej w jakims stopniu cie rozumiem tez ciagle mnie krytykuja i tak samo nikt nawet nie zauwazyl ze skonczylam szkole moja jedyna wielka milosc mnie zostawila

[Gość nudwm]

ja Ciebie rozumiem. Ale uważam, że nie trzeba swoich pięknych, młodych lat marnować na martwienie się. Żyj i staraj się być szczęśliwa, dobra dla siebie. I staraj się umieć bronić. Jesteś młoda i życie przed Tobą. Ty jesteś ważna, a to, że rodzice nie są Twoimi biologicznymi oznaczać może na przykład to, że Twoja mama mogła być samotną matką, która nie podołała temu, że zaszła w ciążę.
Marcellla i kilka osób, które mają ten sam problem-też się trzymajcie [kwiat]
To, że nikt nie powie w danej chwili dobrego słowa nie znaczy, że jesteśmy gorsi. Nawet na ulicy można spotkać osobę, która nie jest naszym wrogiem (ja się bezpieczniej czuję na ulicy, nawet ciemnej niż w kolejnych miejscach pracy).

[Gość Anaisss]

Mysle ze nie wierzac w milosc I przyjazn, skazujesz sie na samotnosc, rodzicow jesli kochach to powiedz Im co czujesz Bo nie ma NIC gorszego dla rodzicow niz bycie obok I niewiedza.. jak juz pokonasz the dwie bariety to zobaczysz ze inaczej spojzysz na swoje problemy zdrowotne.. bedzie Ci latwiej, stres I kondycja psychiczna takze zle wplywaja na zdrowie.. I chodz z Bogiem a wtedy nigdy nie bedziesz Sama.. pozdrawiam

[laurette]

Nikt nie jest gorszy. Każdy z nas ma wartość. Każdy. Możemy być w czymś lepsi lub gorsi ale jesteśmy na równi jako ludzie.