Stwardnienie rozsiane a dom opieki

[Gość XYZ]

Witam wszystkich. Piszę tutaj, bo potrzebuję opinii ludzi z zewnątrz.. Mój tata choruje na SM już 15 lat, w ciągu ostatnich 2 lat jego stan uległ pogorszeniu. Jest leżący, nie jest w stanie nic przy sobie samodzielnie zrobić, trzeba go przebrać, umyć i nakarmić. Jednak nie w tym jest największy problem, a w jego zachowaniu. Potrafi o 2 w nocy krzyczeć, żeby zrobić mu kawę, dać papierosa lub śniadanie. Około 15-16 chce już kłaść się spać, jeżeli ktoś się sprzeciwi - awantura. Stał się strasznie nerwowy. Wydaje mi się, że sam nie pamięta, nie wie czego chciał przed chwilą. Potrafi w ciągu kilku minut prosić o wodę, kawę, herbatę czy jedzenie. Nie ważne, że dostał przed chwilą np wodę, on za chwile prosi o herbatę. „Prosi” to bardzo mocne słowo, on nakazuje. Moja mama od kiedy zachorował pracuje po 12h dziennie, ja i rodzeństwo również zaczęliśmy prace od kiedy tylko skończyliśmy 18 lat, żeby było jej lżej. Na codzień przebywa z nim jego mama, która w tym roku kończy 80 lat. Jest sprawna fizycznie i umysłów, jednak widzimy jak cała ta sytuacja ją wykańcza. Jest z nim 24h na dobę, spełnia każde jego zachcianki. Jest nam jej po prostu, po ludzku żal. To głównie ze względu na nią myślimy o oddaniu go do domu opieki. Nie mogę patrzeć na to jak płacze z bezradności i braku sił. Mama też jest wykończona, utrzymywała dom sama przez tyle lat, widzę jak jest zrezygnowana całą tą sytuacją. Nie uśmiecha się, nie cieszy z niczego. Żadne z nas nie może pozwolić sobie na porzucenie pracy i całodobową opiekę nad nim. 
Proszę Was o rady.. Czy to z nami jest coś nie tak? Pęka mi serce na samą myśl ale z drugiej strony wiem, że tam miałby specjalistyczną opiekę.