Moja dwubiegunówka

[Gość Mateusz]

Witam 

Pisze do was z prośbą o poradę jak żyć z tym syfem 

W wakacje ubiegłego roku stwierdzono u mnie chorobę afektywno dwubiegunową, po konsultacji z Panią psychiatra dostałem leki 

Miały być na dwa miesiące a ja po pierwszym o mało przez leki i problemy nie rozcialem sobie gardła tulipanem

Mam codzień 3 zmiany charakteru jak nie więcej

W pracy albo jestem wściekły na baranow którzy nie przestrzegają odległości 1,5 m przez koronawirusa 

Gdzie nie widzę malolatów z rodzicami dzwonię na ochronę żeby ich wywalić z sklepu, pracuje w gwoli ścisłości w sklepie budowlanym gdzie ryzykujemy strasznie i po prostu nie pozwolę sobie żeby ktokolwiek do mnie podchodził na bliska odległość brzydze się ludźmi to raz a dwa nie chce mojej ukochanej zarazic bo ma chora tarczyce i nie chce żeby nas to dobilo 

I tu włącza się moja pierwsza osobowość że tak to ujme 

Mam siebie wtedy za Boga życia i śmierci i chce robić krzywdę ludziom jak nie fizyczna to psychiczną

Często łapie się na tym że dla mnie najlepiej byłoby gdyby cała ludzkość została wybita atomem i na samą myśl że wirus zjada ludzi z Małopolski zacząłem skakać z radości bo miałem wiele przepraw z tymi ludźmi i nienawidzę tego województwa 

Dostałem wtedy glupawki nie wiedziałem co się dzieje wszystko mi tak szybko leciało jakby film dać na szybkości 2.0

Po 10 minutach dostałem strasznej depresji i chciałem sobie coś zrobić bo mam kredyty które opłacam i zabierają mi dużo wypłaty bo sam utrzymuje dom, dostaje wyrzutów sumienia bo ponoc jestem empatyczny i każdej osobie która nigdy mi nic nie zrobiła 2 życiu oddalbym ręce żeby pomóc a wcześniej tak źle myślałem o ludziach i świat zaczyna mi zwalniać i wszystko mi się wlecze godziny pracy czy w domu godziny

Zaznaczę od razu nigdy nie grałem narkotyków moi znajomi mieli problemy z cpaniem mocnym i heroina

Raz uratowalem kumpla od samobójstwa więc to chyba świadczy że aż taki zły do szpiku kości nie jestem

Mam 20 lat i potrzebuje jakiejś porady jak się wyciszyć chociaż na chwilę moje życie zawsze było pełne problemów i nigdy nie było tak że mogłem z pusta głowa chodzić i cieszyć się życiem w sumie to nigdy się nim nie cieszyłem tylko bardziej odczuwalem bol istnienia

Byłem jakiś czas temu przed 100 zarazonymi w Polsce na terapii i pani powiedziała mi żebym poszedł do szpitala bo nie może mi leków dać bo terapia bez leków nie ma sensu 

Plus w dodatku ten wirus jest i ja nie mam już ani grosza a wypłata dopiero 31... 

[Javiolla]

Nie zrozumiałam czy chodzisz na terapie czy tylko otrzymujesz leki od psychiatry?

[Gość Mateusz]

Byłem Dwa tygodnie temu na terapii teraz nie pójdę z wiadomych powodów a zapomniałem napisać że leki po miesiącu odstawilem bo źle by się skończyło to dla mnie 

Mam gonitwe myśli i na niczym się skupić nie potrafię dlatego nie napisałem tego dokładnie za co przepraszam