Mam problem, czy jestem przewrażliwiona?

[Gość no name]

Pisząc to czuję się jak głupia nastolatka szukająca atencji i liczę się z tym, że możecie tak stwierdzić, jednak wytrwałych i cierpliwych proszę o przeczytanie i odpowiedź.

W sumie zastanawiam się czy to normalne, ale chwilami mam zmienne humory. Jednego dnia jestem bardzo szczęśliwa i mam dużo energii, a później niektóre, w sumie błahe, rzeczy potrafią doprowadzić mnie do rozpaczy i użalania się nad sobą. Po takim stanie i uspokojeniu się, wszystko wraca do normy i uświadamiam sobie, że sama sobie wmawiam takie stany. Jest dobrze, póki znów coś nie sprawi, że zacznę płakać, wmawiać i uświadamiać sobie, jak beznadziejna jestem i jak bardzo moje życie nie ma sensu. W sumie to już trwa od kilku lat, czasami częściej, a czasami w dłuższych odstępach czasu. Interesuję się psychologią i czytam o chorobach psychicznych, ale nie jestem pewna czy podświadomie nie wyszukuję w sobie objawów i wmawiam sobie choroby. Nie wiem czy moje zachowanie jest normalne, ciężko mi to już określić. W swoim życiu miałam kilka myśli samobójczych w różnym odstępie czasu, jednak całe życie nie odczuwam sensu życia i bywam impulsywna, a jak kiedyś słyszałam rozmowę grupy ludzi, to uznali to za niezbyt normalne i nietypowe. Tylko jedna osoba ze zdiagnozowaną depresją się do nich przyznała. Nie wiem czy jest sens się tym wszystkim przejmować, czy to w pełni normalne. Sama już nie wiem czego chcę i kim jestem. Mam zmienny charakter i ciągle zmienia mi się wizja siebie i plan na przyszłość, można powiedzieć, ze nie umiem jej w tym momencie zaplanować. Jak byłam młodsza to od początku do końca wiedziałam na jakie studia pójdę i jaki zawód będę wykonywała, a teraz kompletna pustka. Nie jestem dorosła, więc wiem, że dużo osób może przypisać te objawy zmianom hormonalnym. Nie wiem nawet co ma na celu mój wpis, może próbuję znów znaleźć potwierdzenie na to długo wyszukiwane przeze mnie zaburzenie psychiki. Na prawdę ciężko mi określić siebie, im dłużej się zastanawiam tym bardziej nie wiem kim jestem. Zmienne zdanie, brak stabilności emocjonalnej, impulsywność, jednak gdy wiem, że może to wpłynąć negatywnie na mój wizerunek przed innymi ludźmi to potrafię się opanować, jednak z nerwowością bywa trudno, lecz mimo to nie wiem czy nadal mogę się nazywać impulsywną. Powiem szczerze, że w momencie gdy to piszę, czuję się dobrze i stabilnie, ale nie raz gdy się tak czułam to niespodziewanie coś wywołało moje załamanie. W ostatnim czasie odczuwam spadek zdolności intelektualnych, a może nigdy nie byłam tak inteligenta jak mi się wydawało, jednak na pewno wiem, że nie odbieram siebie już jak kiedyś. Tak samo miewam z wyglądem, czasami potrafię się zachwycać jak cudownie wyglądam, by następnego dnia płakać nad swoim wyglądem. Nie wiem czy moje życie będzie już w pełni stabilne, czy błahostka zaraz wywoła rozpacz. Raz mam ochotę być w centrum, a raz boję się odezwać. Powiem coś co jest dla mnie dziwne, ale strasznie nie umiem powstrzymywać śmiechu, jak nie jestem smutna to potrafi rozbawiać mnie najmniejsza głupota i nie potrafię opanować śmiechu. Może powodem moich "problemów" jest zbyt duża reakcja na wszelakie emocje.

Co myślicie o tym wszystkim? Jest sens się martwić, bo jednak wydaję mi się że to może być normalne, a ja jestem przewrażliwiona i wyszukuję choroby na siłę.

Z góry serdecznie dziękuję za odpowiedź!

[luukas]

wg mojej diagnozy wynika iż masz nieukształtowany charakter. Z wiekiem ludzie poznają siebie coraz bardziej i coraz bardziej dążą do tego co chcą. Czy walczysz o siebie ? nie pozwalasz sobie wejść na głowę? np nie jesteś na skinienie rodziny ? (rodzina to najłatwiejszy strzał gdyż mam kilku znajomych którzy pomimo, że mają ponad 30 lat dalej potrafią przekreślić wszystkie plany bo ich rodzice "wzywają")

małe konflikty wewnętrzne są częścią każdego człowieka mimo iż większość nie zdaje sobie z tego sprawy.