Dziwna rodzina

[Gość PoProstuJa2]

Witam
Moja rodzina jest dziwna, nie mówię o tej w kręgach moja mama , tata i rodzeństwo. Ale wujkowie, ciotki, kuzyni, kuzynki etc. To jest chore, jak nic się nie zmieniło. Jak dalej jest jakaś chora bariera , jak dawniej mnie bili i wykorzystywali moi kuzynki np. zabierając rower, a potem mnie wyszydzali i oczerniali przy innych (chodziłem z nimi do podstawówki) np. prowokując bijatyki, albo kłamiąc na mój temat, a co najgorsze dwóch kuzynów w jednej klasie , to śmieszne ale nigdy nie doświadczyłem od nich żadnej pomocy, nawet wtedy kiedy byłem zagrożony z matemtyki a oni ja umieli, nic żadnej realnej pomocy jak chociażby nie wiem pomoc w nauce, cholerny wyścig szczurów, zawsze byłem zdany na siebie, kiedy mnie inni bili , ciągnęli, zawsze oni umywali ręce, nie bronili mnie , a nawet jak już wspomniałem sami prowokowali bójki, nigdy też mnie nie zapraszali na jakieś urodziny , traktowali mnie jak wyrzutka społecznego, a na koniec po skończeniu szkoły, zerwali ze mną jakikolwiek kontakt (którego nie było, a jak był to był tylko chwilowo). Inny kuzyn znowu doszedł do perfekcji w wyszydzaniu mnie, jakim to ja idiotą nie jestem, jakim debilem, przy wszystkich mnie oczerniał , śmiał się. A teraz? Zero kontaktu. Jeden kuzyn studia, drugiego już kupę lat nie widziałem, a trzeci za granicą. Kuzynka jeszcze jako tako mi cześć powie, ale reszta szkoda słów.... Ta rodzina to jedna wielka kłótnia.. oczywiście na zewntąrz grają miłych, i wgl... ale np. święta i sztuczne wymuszone życzenia przy opłatku... kpina... albo faworyzowanie jednego z kuzynów.. Teraz udają że mnie nie znają. Ja z nimi nie miałem nigdy kontaktu, bo przez te wszystkie lata, dość mnie potrafili zdołować, dość łez i złości, by potem usłyszeć od nich życze ci dużo szczęścia... po tym jak mnie traktowali,, nie chce od nich nawet złamanego życzenia, które jest kłamstwem.. i to jeszcze bezczelnie wypowiadanym. Gzie byli jak w szkole mnie bili, jak mi dokuczali, gdzie byli jak ja byłem sam, bez nikogo, bez żadnego kumpla. W dupie mnie mieli, i mają nadal. Bo dla nich liczy się chora żądza pieniądza i kariery. Zresztą u mnie w rodzinie to normalne...

[Gość PoProstuJa2]

Czekam na ten moment aż kiedyś przy jakimś rodzinnym spotkaniu wygarnę wszystkim, wyrzucę swe emocje, swe lęki obawy. Ta cała rodzina, uważała mnie za jakiegoś maminsynka, za jakiegoś odludka, a ja byłem po prostu kimś wrażliwszym, kimś innym .Może to też wina mojej mamy że odciągała mnie od ludzi, - do mojej mam tez mam wiele do powiedzenia-za to że ona nie potrafiła mnie bronić, zresztą jej zagrania, jak np. "uczyłbyś się bo kuzyni lepsi",. albo klapki na oczach i udawanie że w szkole nie ma przemocy wobec mnie, albo bicie za to że nie umiem matematyki. W końcu pomyślałem że jestem do niczego. I to pokutuje we mnie przez lata.
Nie wiem po co ja to pisze. Mam paręnaście lat, dziewczynę i to tyle. Może chciałem to wyrzucić z siebie..nieiwiem