Ukryta radość

[Gość anonimowy3]

Witam!
Nie wiem jak zacząć.... Opowiem trochę o sobie i o moim problemie.
Jestem 17 letnim chłopakiem. Mieszkam z rodzicami nie mam rodzeństwa. Od dawna angażuje sje w wiele rzeczy, jestem wolontariuszem. Działam w różnych organizacjach i stowarzyszeniach. Lubię działać, lubię jak coś się dzieje. Mam zawsze mnóstwo pomysłów itp. Niestety moi rodzice chyba tego nie rozumieją. Zawsze jak coś sprawia mi radość i coś mnie zadawala muszę to ukrywac. W innym przypadku słucham ciągle, że mam zająć się nauką i nie zajmować się duperelami. Tracę chęć do wszystkiego, w tym do nauki. Nie jest złym uczniem ani jakimś super, raczej przecietnym. Nie odczuwam radości, bo co to za radość, której nie można okazać. Kiedy mówię coś mamie, tata zawsze się wtrąca. Nie mam do nich dużego zaufania. Kiedy próbuje powiedzieć o swoim problemie, słyszę że mam iść do psychiatry albo do lekarza. Nie wiem co robić. Mam już tego dość, nie chce że sobą kończyć czy coś, depresji też nie mam, ale po prostu chce się wyciszyć gdzieś ale w szkole mam strasznie dużo roboty i i tak angażuje się we wszystko coraz mniej. Nie wiem co robić

[Gość Psychoaktyw]

Wytrzymaj do pełnoletności a potem zdecydujesz.

[Gość]

Relacje z rodzicami nie zawsze są łatwe. Prawdopodobnie chcą oni dla Ciebie jak najlepiej, ale ich postawa bardziej Cię zniechęca niż pomaga. Nie rezygnuj na pewno z tego, co sprawia Ci radość. Masz 17 lat, niedługo będziesz dorosły, przed Tobą całe życie. Wszystkie dodatkowe rzeczy, które robisz, zaprocentują w przyszłości. Pamiętaj również, że radość możesz okazywać nie tylko wobec rodziców. Angażując się w różne aktywności, na pewno współpracujesz w nich z innymi. Pokaż im, jaką satysfakcję sprawia Ci pomoc innym. Oczywiście nie zaniedbuj też nauki. Rodzice w przyszłości być może docenią Twoje starania.