Jestem smutna, chociaż mam szczęśliwe życie

[Gość Arietta]

Jestem w 3 gimnazjum i mam taki problem, bo w pierwszej klasie byłam ofiarą znęcania się w szkole i nie miałam żadnych przyjaciół. Nikomu o tym nie powiedziałam i jakoś przeżyłam tamten rok, odprężając się w domu. Uważałam, że zmienię szkole i już wszystko będzie w porządku, a ja będę miała mnóstwo przyjaciół. W 2 klasie rzeczywiście zmieniłam szkole, ale nie znalazłam żadnych przyjaciół. Klasa mnie ignorowała a ja panicznie bałam się zrobić pierwszy krok. Właściwie to w tej 2 klasie czułam się dużo gorzej niż w 1, pomimo, że moja sytuacja wyglądała dużo lepiej. Straciłam wszelką nadzieję na znalezienie przyjaciół (która wcześniej trzymała mnie w ryzach) i nie mogłam znaleźć sensu nauki. Pod koniec 2 klasy znalazłam sobie przyjaciół w innej klasie, ale moje samopoczucie się nie zmieniło. Teraz jestem w trzeciej klasie i właściwie to funkcjonuje w ten sposób, że z panicznym lękiem idę do szkoły, na przerwach dostaje jakiegoś zastrzyku adrenaliny i szaleje z moimi przyjaciółmi, a potem na lekcjach jak jestem sama znowu dopada mnie lęk i nie jestem w stanie się skupić i odpływam po prostu. Jak wracam do domu, to już się nie potrafię odprężyć, tylko czuję pustkę albo chce mi się plakac. Nie rozumiem, dlaczego tak się dzieje? Mam teraz przyjaciół, moja rzeczywistość jest szczęśliwa, więc nie powinnam być smutna. PS. jak mówię o tym rodzicom, to uważają, że przesadzam i nie ma żadnego problemu.

[Gość Gunsglinger]

Wygląda na to, że masz fobie szkolną. Nie potrafisz pogodzic sie z tym, co Cię spotkało. Nawet jeśli problem zniknął w rzeczywistości, to jest on wciąż obecny w Twojej głowie, przezywasz go wciąż na nowo, dlatego nie potrafisz cieszyć się z tego, że znalazłaś przyjaciół, których tak bardzo Ci brakowało. To, co czujesz nie jestem niczym dziwnym i wcale nie musisz być szczęśliwa na sile! Skoro Twoi rodzice nie widzą problemu, może opowiedz to np. psychologowi szkolnemu? Jesli powiesz też, że masz myśli samobójcze (bez względu na to, czy to prawda czy nie) to psycholog od razu zareaguje i powie Twoim rodzicom, że masz problem i potrzebujesz pomocy. Im dłużej będziesz zwlekać, tym będzie gorzej.