Zakochałam się w swojej byłej liderce

[M25111996]

Mam 22 lata i w grudniu ubiegłego roku przyszłam do nowej pracy i moją uwagę zwróciła 35-letnia kobieta, która przez jakiś czas była moją liderką. Z początku po prostu przeszedł przeze mnie mały impuls, zwykła myśl, że to świetna, atrakcyjna kobieta, która jest ze mną na jednej zmianie. W marcu tego roku Monika, bo tak Jej na imię, odeszła o szczebel wyżej, zostając nadal w naszej firmie, tylko że z "produkcji" przeszła do "biura". I tutaj zaczęły się schody. Z każdym tygodniem czułam, że czegoś mi brakuje, miewałam sny z Jej udziałem, było mi przykro, że odeszła. Mimowolnie wypatrywałam Jej gdzieś na korytarzu, rozglądałam się kończąc pracę za Jej autem, zaczęłam po prostu o Niej myśleć. Któregoś dnia poważyłam się na smsa, napisałam anonimowo z nieswojego numeru, że jestem dziewczyną, że wpadła mi w oko, że łączy nas jedna firma- niestety bez odpowiedzi. W maju okazało się, że wróciła do Nas na produkcję. Już jako pracownik, nie liderka. Wróciła... Przez ten cały czas miałam okazję z Nią współpracować, dochodziło do różnych dwuznacznych rozmów, chwilowego dotyku dłoni, głaskania, mówienia zdrobniale, tak jakby chciała mi dać do zrozumienia, że wie. Minęło tyle długich miesięcy. A ja właśnie jestem po nocce, leżę pisząc tego posta I jestem w totalnej rozsypce. Zakochałam się w Niej tak jak w nikim nigdy. Każdego dnia 24h/dobę myślę o Niej, każdego tygodnia muszę konfrontować się z pójściem do pracy, zmaganiem się z Tym, że chciałabym podejść, przytulić, ale nie mogę, muszę znosić swoją chorą zazdrość o Jej przyjaciółkę, którą najchętniej unicestwiłabym swoimi pięściami. Jestem wiecznie smutna, przygnębiona, marzę o spotkaniach z nią, jakiejś relacji, układzie, związku, wyobrażam sobie jak się z nią kocham, już nie mogę wytrzymać. Każdego dnia zastanawiam się co zrobić, jak, czy zaproponować spotkanie, czy mi wypada, jak ja się pokażę kolejnego dnia w pracy jeśli wykonam krok, a Ona odrzuci moją propozycję. Wiem, że najrozsądniejszym wyjściem byłaby szczera rozmowa, ale nie wiem jak się na to poważyć, w środowisku pracowniczym. Jest mi z tym wszystkim strasznie źle, nie potrafię w żaden sposób odpuścić A z każdym dniem popadam w coraz większą frustrację. Kocham tą kobietę I aż chce mi się płakać z tego wszystkiego.