Straciłam dawną siebie

[Gość Pola4444]

Zawsze byłam osobą bardzo energiczną, uśmiechniętą, lubiłam spędzać czas z ludźmi. Jednak odkąd przeprowadziłam się za awansem na drugi koniec Polski wszystko mi się posypało. Kochałam miejsce, w którym wcześniej mieszkałam. Mialam przyjaciol i rodzine. Tutaj jest strasznie. Zaczęłam zamykać się na świat. Do pracy dojeżdżam godzinę i nie mam czasu na nic oprócz pracy. Wychodzę z domu o 8 i wracam po 19. Dodatkowo praca, która zawsze dawała mi dużo przyjemności i energii teraz zaczęła mnie stresować, dołować... Po roku czasu tutaj jestem na skraju załamania nerwowego. Mam ataki histerii średnio 5 razy w miesiącu, oprócz tego często płaczę. Moj partner wszystko znosi. Zamknęłam się na rodzinę. Nie opowiadam im o swoich problemach, bo nie chce ich martwić. W pracy czuje, że wszystko robię źle, że mogłabym to zrobić lepiej. Gdy jestem na zebraniach czy spotkaniach z ludźmi, ktoś coś do mnie mówi, a ja w głowie mam tylko jedną myśl "pierd***, zwalniam się". Jednak wiem, że tego nie zrobię, bo nie mam odwagi tak z dnia na dzień wszystkiego rzucić... Nic mnie nie cieszy. Wszystko, co kiedyś sprawiało mi radość, dzisiaj jest bez znaczenia. Nie chce mi się rozmawiać z ludźmi. Czuje, że jestem inną osobą... Miewam myśli samobójcze, ale nie mam odwagi się zabić. Jestem szara, nijaka, pusta, odpychająca, rozżalona i smutna. Zastanawiam się czy pieniądze są tego wszystkiego warte...
Zastanawiam się czy nie rzucić wszystkiego i "wyjechać w Bieszczady." Może to początki depresji? Sama nie wiem. Nie wiem do kogo się z tym problem zwrócić...

[Gość Pola4444]

Dodam rownież, że mam problem oostatnio często z zapominaniem podstawowych rzeczy, które robię od X czasu i ciężko mi znaleźć słowa. Czasami pokazuje palcem na przedmiot i pytam koleżanki z pracy, jak to się nazywa, bo nie mogę sobie przypomnieć. Szokuje mnie to.

[Gość dammar]

Moge gdybac bo nie wiem gdzie pracujesz, ale wydaje mi sie ze to stres w pracy jest przyczyna twojego samopoczucia. Bardzo dlugo pracujesz, na pewno wymagania wobec ciebie tez sa wysokie i na pewno dajesz rade tylko dobtze byloby nauczyc sie rizladowywac stres. Napisalas ze przeorowadzilas sie na drugi koniec Polski, czyli odbierasz to jako pewne poswiecenie i mozliwe ze oczekujesz jakiejs dodatkowej gratyfikacji w postaci uznania a tego nie masz. I to cie doluje.
Moze dobrze by bylo po prostu odpuscic, nie starac sie az tak bardzo, zrobic swoje i wierzyc ze i tak jest dobrze zrobione. Skupic sie na tym co cie cieszy, na pewno sa takie rzeczy ktore w pracy sprawiaja ci radosc. Postawilas sobie wysoko poprzeczke, mozliwe ze juz ja kilka razy przeskoczylas nawet tego nie widzac i nie doceniajac wlasnych osiagniec.
Zastanow sie czego tak naprawde oczekujesz od pracy, jakie masz nadzieje, co dla ciebie jest wazne.