Czy iść do psychologa?

[Gość c...m]

Witam. Chciałam poprosić Państwa o pomoc w podjęciu decyzji, z którą nie mogę poradzić sobie sama. Mam tu na myśli problem z pójściem do psychologa, u którego to wizytę odwlekam już drugi rok. Bardzo chciałabym porozmawiać ze specjalistą o tym, co męczy mnie od początku nauki w gimnazjum. Był to bardzo trudny dla mnie okres, kiedy to dom zamienił się w prywatny ring dla dwójki wiecznie kłócących się rodziców, a moje wcześniejsze problemy z nieśmiałością i brakiem samoakceptacji wzrosły na sile. Myślę, że to właśnie ten czas zapoczątkował to, co obecnie dzieje się ze mną. Chcąc wymienić to, co najbardziej utrudnia mi codzienne funkcjonowanie, wspomniałabym o problemach ze snem, koncentracją, o zamykaniu się na społeczeństwo i wszystkich otaczających mnie ludzi. O nieakceptowaniu samej siebie, odrazie, ktoórą czuję w stosunku do swojego ciała. O wielkiej niechęci - a niekiedy wielkiemu przerażeniu - towarzyszącej każdej sytuacji, w której muszę opóścić swoją strefe komfortu (jaką jest mieszkanie, a konkretnie moja sypialnia). O ciągle towarzyszącym mi przygnębieniu, skłonnościach do przesadnego pesymizmu. O ogromnych trudnościach jakie sprawiają mi codzienne czynności, takie jak chociażby sami wstanie z łóżka. O agresji i niedbałości wobec samej siebie (bicie się, nacinanie skóry jak i zaniedbywanie standardowych czynności higienicznych lub umyślne wykonywanie innych czynności, które mają negatywny wpływ na mój organizm). O codziennie przewijających się przez moją głowę myślach o śmierci, trudności w dostrzeganiu sensu w dalszym życiu. O wiecznie napiętej, nieprzyjemnej atmosferze panującej w domu, obfitującej w rozmaite kłótnie, wyzwiska czy drobne rękoczyny. Cóż, tematów do dyskusji zebrało się dużo, jednak ja w dalszym ciągu nie mogę zmusić się do odwiedzin u psychologa. Najbardziej blokuje mnie myśl o reakcji rodziców - mam zaledwie 16-cie lat, dlatego aby ich nie angażować, pozostaje mi wizyta u szkolnego psychologa. Niestety, nawet przy tej opcji nie mam 100% pewności, że ten nie skontaktuje się z moimi opiekunami. A ci, w zależności od tego jak pracownik szkoły przedstawi sytuację, wezmą to albo jako moje użalanie się nad sobą, albo jako próbę doniesienia na nich. Boję się, że w ten sposób jedynie pogorszę sytuację. Czy psycholog szkolny, mimo mojej wyraźnej prośby o dyskrecję, może zrobić cokolwiek z powierzonymi mu informacjami? Czy istnieje jakiś sposób, abym mogła sama poradzić sobie z w/w trudnościami? Może lepiej przeczekać do momentu ukończenia 18-ego roku życia i umówić się do specjalisty bez wiedzy rodziny? Bardzo proszę o pomoc.

[mgr Kamila Krocz]

Myślę, że katalog problemów, jaki masz do udźwignięcia, jest naprawdę spory. Dusisz wszystko w sobie, próbujesz racjonalizować swoje problemy, ale tak naprawdę one rosną. Z całego serca zachęcałabym Cię do skorzystania z pomocy psychologa szkolnego. On naprawdę jest po to, by Ci pomóc. Obowiązuje go tajemnica zawodowa. Nie może jednak zapewnić 100% dyskrecji w sytuacji, jeśli pojawiają się sytuacje zagrażające Twojemu życiu i/lub zdrowiu. Oczywiście sama podejmiesz decyzję, co dalej robić - czy skorzystać ze wsparcia psychologa, czy nie. Możesz spróbować skorzystać z anonimowego wsparcia telefonu zaufania dla dzieci i młodzieży (pomoc darmowa) pod nr telefonu 116 111. Trzymam za Ciebie kciuki i wierzę, że przestaniesz odkładać swoje potrzeby na bok i pozwolisz sobie pomóc! Pozdrawiam!