Skąd to przewlekłe uczucie samotności

[Gość nienasycona]

Mam udane małżeństwo, ale i tak jakoś wewnętrznie zawsze czułam się samotna. Od niedawna mam kilka koleżanek, które poznałam na kursie językowym, ale i tak nadal czuję się samotna. Mam też kilka zainteresowań, całkiem w porządku pracę. Nie mam też problemów z samooceną i potrafię sobie organizować sama czas. Skąd wiec to przewlekłe poczucie samotności i czy coś w ogóle z tym się da zrobić?

[Gość agonista]

Witaj nienasycona.
Twój post jest bardzo zdawkowy.Piszesz jedynie o wewnętrznej samotności jako Twoim jedynym życiowym
problemie.
Jeżeli to poczucie samotności towarzyszy Ci od wczesnej dorosłości,przyczyn szukałbym w zaburzeniu Twojej osobowości.
Osobowość dziedziczyny genetycznie po rodzicach oraz kształtuje nas środowisko/rodzina,koledzy,koleżanki,szkoła itd/.
Subiektywne poczucie samotności ,to jeden z symptomów
zaburzenia osobowości,trudno więc wyrokować jaki to typ.Sugerowałbym wizytę u psychologa klinicznego.
To chyba właściwy adres.Być może wskazana psychoterapia.

[Gość autorka]

Nie mam zaburzeń osobowości, ale mam zdiagnozowane i leczone pod opieką psychologa oraz psychiatry zaburzenia nerwicowe (fobia społeczna), które wyleczyłam z powodzeniem - lęków już nie mam, ale pozostało mi poczucie braków w umiejętnościach społecznych. Może tak jak ktoś ma "bóle fantomowe" np. uciętej kończyny, to może ja nadal czuję się samotna, bo mój mózg jeszcze się nie "przyzwyczaił" do faktu, że moje życie towarzyskie się już polepszyło?

[Gość agonista]

Wszelkie choroby psychiczne,w tym fobia społeczna/o ile byłaś dobrze zdiagnozowana/są chorobami przewlekłymi.Jeżeli następuje remisja/bez leków/,choroba prawie zawsze powraca.Nie można powiedzieć,że wyleczyło się z Fobii Społecznej.To tak jak z rakiem,zawsze jest ryzyko wznowy.Można powiedzieć,że w danej chwili jestem w remisji ale nie wyleczona.
Przepraszam ale bardzo często FS mylona jest z zaburzeniem osobowości typu unikającego/lękliwa/ .
Jeżeli FS społeczna powraca to zawsze w pierwotnej formie tylko o większym nasileniu.
Osobowość unikająca będzie zawsze obarczona trudnościami w kontaktach społecznych we wszystkich możliwych rozmiarach pomimo podejmowania wszelkich wysiłków do bycia akceptowanym.Lecz w głebi duszy jest się samotnym.
To mój off top i luźna dywagacja o osobowości unikającej.
Pozdrawiam.

[mgr Kamila Krocz]

Na podstawie tak nikłych informacji trudno spekulować, skąd u Pani poczucie samotności, mimo iż sama Pani stwierdza, że ma dość ciekawe życie. Proponowałabym rozmowę z psychoterapeutą, by dojść do być może głębokich, nieświadomych motywów z własnego życia. Pozdrawiam i życzę powodzenia!