Zmienność, wachania nastrojów, brak zainteresowań

[Gość Takieo]

Mam 17 lat, chodzę do 2 klasy lo.
Odkąd skończyłam podstawówkę moje życie stało się beznadziejne. Kiedyś lubiłam być w centrum zainteresowania, ale odkąd skończyłam 12 lat zawsze chowałam się w cieniu moich rowieśnikow. W wieku 14-15 lat zaczęłam się ciąć, nienawidziłam siebie. Natężyło się to w wakacje, zanim zaczęłam naukę w liceum, w ktorym poznałam mojego aktualnego chłopaka. Zakochałam się bez wzajemności, ten zauroczył się w mojej przyjaciolce. W wakacje dowiedziałam się o jej knuciu z moim chłopakiem sprzed pół roku co stało się naszą zmorą, całe wakacje bardzo się kłóciliśmy. Chciał ze mną zerwać, ale w szkole płakałam na jego widok i ciągle do mnie wracał, bo nadal mnie kocha. Ale nie wszystko wróciło do normy, on przestał być tak pozytywnym człowiekiem, przestał się angażować w związek i bardzo łatwo wyprowadzić go z równowagi. Bardzo go kocham, ale często nie wytrzymuję z myślą, że przeze mnie nie jest taki cudowny jak przed rokiem, znowu płaczę po nocach albo szkolnych toaletach, nie mam znajomych, nie mam żadnych zainteresowań, nawet nie słucham muzyki od której byłam uzależniona. Jedyne co się zmieniło to fakt, że się nie tnę, obiecałam to pół roku temu chłopakowi kolejny raz i nie chcę go zawieźć. Potrzebuję rozmowy o tym, nie radzę już sobie ze sobą, nie wiem jak dalej żyć..

[Lusy]

Posłuchaj...to jakie mamy życie, zależy głównie od nas samych.
Pewnie ,że nie wbieramy sobie miejsca czy rodziny, ale to z kim sie zadajemy, to już zależy tylko od nas.
Ty jesteś ogólnie nieszczęśliwa i niezadowolona z własnego życia. Zastanów się czemu tak jest i co mogła byś zmienić ,czy poprawić. Niby masz chlopaka,ale więcej z tego związku jest cierpienia niż radości. Przemyśl tą relacje,czy warto ją kontynuować. Jesteś b młoda i dopiero uczysz się takich zachowań. Jeszcze nie jedno uczucie przeżyjesz i gwarantuje ci że będzie równie intensywne jak to, tylko już bardziej dojrzałe.
Koleżanek ,też nikt za ciebie ,nie pozna, a własna grupa rowiesnicza jest b ważna. Daje poczucie wartości , i zaspokaja poczucie bezpieczenstwa. Zainteresowania są równie ważne,bo wtedy człowiek staje się bardziej interesujący dla innych, ma o czym rozmawiać i rozwija się.
To wszystko samo się nie zrobi. Cięcie się ,to najgorsza rzecz jaka może być. Służy temu aby zagłuszyć ból psychiczny. Samo powstrzymywanie się od tego ,to za mało. Musisz nauczyć się inaczej radzić sobie z rozladowywaniem napięcia psychicznego. Wizyta u psychologa była by ku temu pomocna.