Nieustanny smutek , niekontrolowana złość , stres , strach i ból

[Gość Smutek34]

Witam , mam 18 lat . Pisze bo już nie potrafię wytrzymać i nie wiem jak mam zacząć ten wątek , ostatnio niczego nie wiem i nie pamiętam , ale zacznę go tak .
Chodzę do szkoły średniej w której w ogóle mi nie idzie , w ogóle się ostatnio nie uczę, raz już nawet nie zdałam , bo nie chodziłam , wolałam sobie pójść z kumplami na jointa i wypić piwo niż pójść do szkoły . Nie mam siły , nie mam motywacji , nie mam pamięci ani koncentracji . Za to jestem ciągle zdenerwowana . Moja rodzina kiedyś była rodziną dysfunkcyjną , mój ojciec ogólnie pił alkohol ( dzisiaj już nie pije ) a moja matka jest schorowana . Mimo , że kiedyś było o wiele gorzej , bo naprawdę mój dom nie był edenem , można by było powiedzieć że był piekłem .
Ojciec robił awantury do 3 w nocy jak przyszedł nadźgany ,przy tym przepijał większość pieniędzy , czyli wypłatę , rentę mojej matki i śp babci . W moim domu często brakowało jedzenia , czasami nie było prądu , wieczne krzyki , awantury , brak zrozumienia , brak ciepła , tylko ciągły strach i ból , do drzwi mojego domu nie raz pukała policja , komornicy . Ja jako dziecko byłam gnębiona w szkole przez rówieśników jak i również nauczycieli . Miałam stwierdzoną dysleksje , więc kiedyś też źle się uczyłam , ale dawałam radę bo coś robiłam , zawsze wszystko sama , bo moi rodzice olali mnie , olali moją naukę . Zawsze mnie wyzywali że jestem gamoniem , że nigdy nic nie osiągnę , albo moja matka rzucała teksty przy swoich koleżankach : Patrz , Pani x może się pochwalić synem który ma 5 i nawet czerwone paski na koniec roku , A Tobą nie mogę się pochwalić bo Ty jesteś zwyczajną oślicą .
I w tam tych młodszych latach , jakoś to wytrzymywałam , miałam marzenia , dużo nadziei , coś się starałam mimo że rzadko cokolwiek mi wychodziło .
A teraz ? Teraz mój ojciec nie piję , moja matka trochę się ogarnęła . Mimo to ,ostatnio znowu zaczęli się awanturować i nie umiem w ogóle tego zaakceptować .
Teraz potrafią mnie rozdrażnić lekkie krzyki , do tego stopnia że chce mi się płakać , nie chce mi się nic .
Od miesiąca jak przyjdę , to zawsze się o coś sprzeczają .
Mnie w tedy to tak to denerwuje że automatycznie wychodzę z mieszkania i idę gdzieś się szlajać po mieście , albo zakładam słuchawki i idę spać . Albo zaczynam na nich się wydzierać i uczestniczyć w tej awanturze . później jestem tak zdenerwowana , że później płacze i czuję w sobie ogromną nienawiść . To dziwne kiedyś potrafiłam wytrzymać jakby nigdy nic , takie stresujące sytuacje a teraz gdy mam 18 lat i nic takiego w okół mnie nic się nie dzieję , jestem tak nerwowa i płaczliwa , że ledwo się powstrzymuje od zrobienia czegoś głupiego . Poza tym , że non stop denerwuje się w domu ,to również denerwuje się w szkolę zwykłą relacją z innymi rówieśnikami , chociaż nic mi nie robią , nie wyzywają mnie , nie biją . Cały czas mocno kontroluje to co mówię i co robię i się denerwuję że zaraz powiem coś głupiego , albo zrobię nie tak jak chciałam .
Ciągle denerwuje się negatywnymi ocenami , których mi ostatnio bardzo dużo przybywa i jak dostaję każdą kolejną jedynkę to tak jakby na tej jedynce było by napisane : Nie zdasz , nie skończysz szkoły , skończysz jak menel .
Kiedy nauczyciel coś do mnie mówi , to się go boję że zaraz mi coś ubliży albo powie nie tak , a jak zdarzy się taki który mi zwróci uwagę , podniesie ton głosu za kolejną złą ocenę to jestem cała sparaliżowana , nwm co mam powiedzieć , strasznie się boję i chce mi się płakać .
Niema dnia w którym by mnie nie dręczyła jakaś czarna myśl , już nwm co mam robić . Ostatnio też chciałam zapisać się na wizytę do psychologa i się zapisałam . Przyszłam na pierwsze spotkanie , babka od razu mi dała skierowanie do psychiatry i kolejne spotkanie by rozpocząć terapię .
Nie poszłam ani do psychiatry ( ponieważ nie stać mnie na leki i też nie mam sił by pójść do pracy , a jakbym miała skądś wziąć na to środki to bym musiała prosić się rodziców , co by skutkowało to tym że Oni by się dowiedzieli o tym , a ja za bardzo nie chciałam żeby się dowiedzieli ) A na wizytę do psychologa nie poszłam , ponieważ zapisane miałam na kartce , którą mi przypadkowo matka wyrzuciła bo mi grzebała w pokoju pod moją nie obecnością , a ja bałam się się zadzwonić do tej psycholożki , że zapomniałam terminu .
Ogólnie nie wiem co mam robić :C Z dnia na dzień czuję się co raz bardziej bezradna , a to jest straszne , bo przecież mam już 18 lat , powinnam być już odpowiedzialna skoro chcę się od tego wszystkiego wyrwać , ale nie mogę nie wychodzi mi. Nie wiem już co mam robić . Jestem w takim obłędnym kole i nie wiem jak z niego wyjść . Nie chce mi się żyć , mam co raz więcej myśli samobójczych , niczego nie potrafię , wszystkiego się boję .