Bezbarwne życie

[Zagubiony25]

Witam wszystkich użytkowników forum.
Trafiłem tutaj przez przypadek, a może los tak chciał?...
Wkrótce skończę 26 lat lat.... Boże ale ten czas leci...
I tak naprawdę pomimo wieku w życiu nie osiągnąłem nic.
Pewnie nie raz czytaliście podobne tematy ale po prostu muszę się gdzieś "wyżalić", wyrzucić to z siebie..
Moje życie,to jedna wielka porażka,a przynajmniej ja tak uważam.
Wiem zdaje sobie sprawę z tego,że są osoby,które mają gorzej itd.
Zapewne gdybyście mnie spotkali stwierdzilibyście,że jestem "szczęśliwym" człowiekiem, ale to tylko "maska",a wewnątrz czuje się "podminowany".
Pewnie miało na to wpływ wiele sytuacji min. rozstanie[bez wyjaśnienia] z dziewczyną,którą kochałem.
Pewnie zostawiła mnie,bo pomimo 26 lat nadal jestem prawiczkiem[nie jestem brzydki etc... po prostu chyba nie spotkałem odpowiedniej osoby] i życiową pierdołą bez osiągnięć i nieskończone studia[zmarnowane 4 lata,bo rok próbowałem jeszcze poprawić ale nie wyszło jak większość rzeczy zresztą]... nie potrafiłem zaliczyć 2 egzaminów.
Nie byłem w stanie "wykuć" 2 książek po 400 stron zresztą później stwierdziłem,że i tak mi to nie potrzebne... bo dużo osób,które znam pracuje za grosze po studiach.
Jedynym plusem jaki dostrzegam,to moja praca.
Nie jest,to spełnienie marzeń,bo pracuję na produkcji, ale zarobki są chyba w miarę ok.[2200 na rękę].
Tak naprawdę nigdy nie wiedziałem co chcę robić w życiu.
Zresztą do tej pory nie wiem.
Nie mam planu działania tak jak większość ludzi.
Nie wiem co ze sobą zrobić żeby cokolwiek zmienić.
Gdy wpadnę na jakiś pomysł np. kurs CNC szybko daję sobie spokój,bo zaczynam myśleć,że sobie nie poradzę,że i tak nie znajdę później pracy,a wydam tylko pieniądze na szkolenie.
Często też porównuje się do innych.
Zazdroszczę znajomym lepszej pracy, życia i tego,że cieszą się życiem.
Każdy kolejny dzień jest taki sam -> jak nie pracuję,to siedzę na PC po kilka godzin[chyba tylko wtedy zapominam o wszystkich problemach i o tym kim jestem] albo wyskoczę gdzieś z dwójką znajomych,z którymi znamy się od dziecka.
Ja po prostu już tak dalej nie mogę.... i nie wiem jak się zmienić i zacząć myśleć pozytywnie... zacząć normalnie żyć i chwytać każdy kolejny dzień jako coś wspaniałego....

[Gość rafik543211]

Nie umiem ci poradzić bo mam dokładnie to samo...

Żyjesz, funkcjonujesz - to już nie jest mało. Pomyśl o tym czego tak na prawdę pragniesz od życia, co by musiało być abyś powiedział "jestem szczęśliwy"...
Jedyne co ci napiszę - trzymaj się.

[Gość Kasiaemm]

Moje życie wygląda tak samo. Zły wybór szkoly potem marzenia o samochodzie i oczywiście same porazki przy egzaminie którego do teraz nie zdałam. Nie dogaduje się w rodzinie, w przyjaźń już dawno nie wierze. Nie mam z kim porozmawiac
W sumie odkąd pamietam zawsze było coś nie tak ;/ rozumiem Cię jeśli chcesz porozmawiać załóż tu konto i popiszemy

[Gość Otchłań]

Niektórzy nawet znajomych nie mają , całe życie przed PC skąd ja to znam .. ech...

brak zainteresowań, brak normalnego życia.

jak ja to dobrze rozumiem

[unna-1]

Czytałam kiedyś książeczkę - chłopak poszedł do mędrca spytać, co zrobić, by być szczęśliwym.
Ten kazał mu zapytać się 8-śmiu osób o to, czy są szczęśliwi.
-Bogaty powiedział że nie, bo nie ma prawdziwych przyjaciół.
-Znany powiedział że nie, bo wokół niego jest pełno zawiści i fałszu.
itd.
Dopiero ten 8-smy powiedział, że tak, jest szczęśliwy. Ma rodzinę, udane dzieciaki, pracę, więc jest szczęśliwy choć był biedny, to dawał sobie w życiu radę.
Morał z tego był taki - W życiu trzeba dostrzegać to, co dobre i cieszyć się z tego, co się ma. To właśnie jest szczęście. Dostrzeganie dobrych stron życia i nie skupianiu się na tym, czego się nie ma.
Jak zaczyna się pozytywnie myśleć, to życie staje się piękniejsze a i wszystko co zamierzamy, łatwiej nam przychodzi.