byc nikim

[Gość zapominajka]

Nie wiem kim jestem..znam siebie samą o tyle o ile poznałam się w kontaktach z innymi. Jestem kobietą i mam popęd, ale nie czuję się zbytnio jak kobieta poza tym, że jestem wrażliwa i pragnę macierzyństwa. Lecz nie odczuwam zbytniej potrzeby strojenia się, malowania paznokci..mnie to wręcz wkurza i mam wrażenie że moja skóra nie oddycha pod tym lakierem. Jako dziecko widziałam alkoholizm i biedę. Nie miałam zabardzo zabawek, bawiłam się w zamiatanie podwórka i robiłam to często i to lubiłam. Albo bawiłam się bronią zabawkową, chciałam być agentką albo fighterką. Wkurza mnie to, że nie mam stałego charakteru. Coś zabiło moje prawdziwe ja. Nie potrafię odnaleźć siebie samej. Zastanawiam się czemu tak jest. I czy kiedykolwiek uwierzę w to, że jestem kobietą. Bo ja nie umiem być pewna siebie. Byłam dobrze wychowana, tzn nie rozpuszczana, więc kłótni nie brakowało, ani pretensji, jedynie poza domem byliśmy dla siebie mili przy innych ludziach. Tak więc za ten sam czyn rodzice mnie chwalili albo ochrzaniali w zależnie od nastroju, podczas gdy ja miałam argumenty czemu to co robię jest dobre. Lecz mój charakter był chyba zamazywany. Obiektywnie mogę powiedzieć że uchodzę za osobę dojrzałą, ponurą, a zarazem dziecinną. Raczej nie wiem czego chcę od życia, nigdy nie wiedziałam co chcę robić, choć..może chciałam być nauczycielką jak byłam mała, bo lubiałam te szopki z ocenami i pouczaniem kogoś. Mam często pustkę i zawsze zapominam o celach które sobie wymyśliłam dzień wcześniej...Jestem świadoma, że wszystko co zrobię, będzie złe, bo każdą rzecz można odebrać źle zależnie kto to odbiera. Ogólnie to mam w dupie swoje zalety, bo wady są górą. Staram się doskonalać, ale to nie zmienia faktu, że czuję się czasem jakbym nie była w swoim ciele i przedewszystkim nadal nie wiem kim jestem, poza opiniami innych, które raczej są negatywne.

[mgr Kamila Krocz]

zapominajka, ile masz lat? W swoim poście tak naprawdę poruszyłaś wiele różnych problemów - problemy z tożsamością, w tym tożsamością płciową, problemy z samooceną, a to wszystko prawdopodobnie wynika z domu rodzinnego, z tego, jak zostałaś wychowana. Otrzymywałaś niespójne komunikaty od dorosłych. Za to samo zachowanie raz byłaś nagradzana, a raz karana. Nic dziwnego, że teraz czujesz się pogubiona. Tego typu zachowania rodzą mętlik w główce małego dziecka i potem kiełkują w życiu dorosłym. Fasadowo byliście szczęśliwą rodziną, a w rzeczywistości, jak sama napisałaś, było różnie. Masz zaniżone i chwiejne poczucie własnej wartości, dlatego zwracasz głównie uwagę na swoje wady, deprecjonując zalety. Koncentrujesz się na negatywnych komentarzach na swój temat z otoczenia, a w ogóle nie dostrzegasz tego, co robisz dobrze. Praca nad samooceną jest bardzo trudna i żmuda, ale warto zawalczyć o siebie. Odsyłam do tekstu: Jak podnieść poczucie własnej wartości? i zachęcam do konsultacji z psychologiem. Jeśli obawiasz się kontaktu face to face, na początku możesz skorzystać ze wsparcia, dzwoniąc pod darmowy telefon zaufania dla dorosłych nr 116 123. Pozdrawiam!