Nienawidzę siebie

[Gość czlowiekdno]

Nie będę się rozdrabniać. Mam 18 lat. Nienawidzę siebie, swojego wyglądu, charakteru (o ile mam coś takiego), tego jak się zachowuję wśród nowych ludzi a nawet wśród tych których już trochę znam. Caly czas pamiętam życiowe porażki a nie potrafię przypomnieć sobie czegoś co w życiu mi wyszło. O ile wyszło. Mam wrażenie że nic mi się nie należy. Jeśli wyobrażam sobie przyszłość to widzę siebie mieszkającą samotnie bez mężczyzny, rodziny itd. Czasami naprawdę mam ochotę się zabić, ale jestem pewna że nie miałabym odwagi bo mam wspaniałą rodzinę i przyjaciółkę. Wiedzą że mam niską samoocenę ale nie wiem czy są świadomi jak strasznie mi z tym źle. Dlatego nie chce iść do psychologa. Mój tata ma dość staroświeckie poglądy i pewnie próbowałby ze mną rozmawiać czego bym nie chciała bo mam problem z mówieniem o uczuciach. Jest dla mnie czymś niewyobrażalnym rozpłakać się przy kimś na przykład. Jednak się rozdrobniłam :[ czy mój problem jest poważny? Próbowałam to zmienić ale bezskutecznie. Nie wiem co robić. Pomożecie?

[Gość czesc54567]

Też miałem taki stan poproś Jezusa o pomoc nie jest wymysłem moim ani innych to prawdziwa postać w tym stanie co jesteś powinnaś zaryzykować po prostu nie masz nic do stracenia postaw na niego a nie po żałujesz .

[laurette]

Tak jest to powazny stan i nie lekcewaz tego bo moze byc gorzej. Musisz z kims porozmawiac bo samej Ci bedzie bardzo ciezko- masz depresje. Jak nie psycholog to moze mama lub ta dobra przyjaciolka? Mozesz jej zaufac?

[unknown-shadow]

Twój problem jest poważny, ale ludzie mają poważniejsze. Ciesz się, że masz rodzinę, niektórzy jej nie mają, np. dzieci z domu dziecka. Proponuje wolontariat w domu dziecka lub hospicjum, zobaczysz, że ludzie mają mniej od Ciebie. Na pewno są takie rzeczy, które Ci w życiu wyszły. Może warto coś zmienić w swoim życiu, jeśli nie podobasz się sobie, to może zmień troche wygląd, np. schudnij, ćwicz, zmień fryzure, ubieraj się kobieco. To potrafi przynieść dużo radości, uwierz.

[Gość Ula8585]

Wydaje mi się, że problem będzie tak poważny na ile Ty mu pozwolisz.
W Twoim wieku wątpliwości i niska samoocena są bardzo częste. Ludzie sobie z tym różnie radzą- Jedni udają że jest inaczej inni nic nie robią bo myślą że tak już musi być a jeszcze inni wyciągają rękę po pomoc. I gratulacje dla Ciebie, że tutaj napisałaś!
Poczytaj temat "telefony zaufania i grupy wsparcia.." na tym forum
https://forum.abczdrowie.pl/forum-psychologia/1095811,telefony-zaufania-i-grupy-wsparcia-dla-osob-potrzebujacych
Jeśli nie chcesz rozmawiać z kimś znajomym i się przed znajomą osobą otworzyć (co jest w 100% całkowicie normalne) może będzie Ci łatwiej przez telefon albo mailowo.

Zaakceptowanie i pokochanie siebie to trudna umiejętność. Ale jest to umiejętność. Tego się trzeba nauczyć bo samo z siebie niestety to się nie dzieje. Czasem uczą w jakimś stopniu tego rodzice, ale wydaje mi się, że rzadko tak się zdarza bo trzeba mieć wiedzę na ten temat samemu najpierw żeby kogoś uczyć. Już dzisiaj na forum wklejałam ten filmik, ale wydaje mi się, że jest dobry więc polecę go też Tobie:

Opowiada o tym, że pewność siebie to umiejętność, którą się ćwiczy tak samo jak wszystkie inne umiejętności.

Też to komuś polecałam już, ale dobrą metodą jest założenie dzienniczka, w którym codziennie wieczorem wpisujesz minimum 3 pozytywne rzeczy (nawet jeśli nie wiesz co wpisać musisz się zmusić- chociażby o tym że herbata była smaczna). Jest to ćwiczenie mózgu i wzmacnianie umiejętności znajdowania pozytywów. (to również można ćwiczyć jak mięśnie- ja stosuję i u mnie działa tylko trzeba być systematycznym).