Jestem już wariatką

[Gość wariatkawariatkawari]

Chyba przez depresje i samotność już się nadaje do Tworek. Problem jest taki, że większośc "życia" jest w mojej głowie.. W moim życiu nic się nie dzieje, nie mam znajomych, przyjaciół, chłopaka..głównie przez depresje.
Chore jest to, że ja "wbijam" sobie do glowy chlopaków, których nie znam i tworze rózne scenariusze w głowie.. włącznie z wizją ślubu, dzieci i że to ten jedyny. To nie jest tylko dzień takiego marzenia.. Ostatnio wbiłam sobie chłopaka na rok(!!!) z przerwami.. Przecież to jest nienormalne. Wyobrażam sobie jaki on jest, idealizuje w myślach.. gorzej jak ookaże się, że chłopak ma się całkiem dobrze, podrywa dziewczyny i ogólnie jest "normalny".. wtedy, ostatnio tak bylo - bardzo boleśnie to odczuwam. Bardzo. Tak jakbym musiała się zderzyć z rzeczywistościa.. czuje sie oszukana, rozczarowana i chłopak automatycznie przestaje mi się podobać.
Podobnie jest też z wizją przyjaźni z kimś.. Poznaje np osobe, czy tylko widze osobe i wbijam sobie, że ta osoba np jest bardziej samotna ode mnie, jest bardziej zagubiona, też nie ma nikogo.. Bo tylko wtedy chciałabym się z kimś przyjaźnić. Jakby ktoś był "gorszy" ode mnie.. Przykład - ktoś wydaje się być samotny, sam, ogólnie w beznadziejnej sytuacji a mnie się włącza guzik - pomóc, pocieszyc, wesprzeć..to tak jakbym chciała być czyimś "ostatnim ratunkiem", wybawicielką..Ponownie jak się okazuje, że ta osoba ma kolegów/koleżanki, normalnie funkcjonuje, BAWI się w życiu - ja mam zderzenie z rzeczywistościa, czuję się oszukana i rozczarowana.. Wręcz zaczynam nie lubić tej osoby.
Do tego nie umiem "ŻYĆ" bez tych marzeń, wyobrażeń.. Muszę coś sobie wyobrażać, bo to jakby jedyne co mam, jedyne co mnie pociesza.. nadzieja, że może kiedyś coś będe miała..
Boję się, że poznam kiedyś kogoś a będe wolała swoje "wyobrażenia" o osobie..
Mam wrażene, że będzie coraz gorzej.. Co jak w koncu nie bede odróżniać marzen od rzeczywistości?
Nie wiem co robić.
Jak leże w nocy to ogarnia mnie czarna rozpacz, że NIGDY nie będe miała niczego, że życie przepieprze na siedzeniu we własnej głowie..
Psychologowi na żywo nawet wstyd by mi było o tym rozmawiać.
pomózcie.. :(

[mgr Kamila Krocz]

Witaj!

Twoje życie jest mało ciekawe, nie masz żadnych zainteresowań, więc stworzyłaś sobie w głowie alternatywny świat, w którym kontaktujesz się z ludźmi, rozmawiasz z nimi, pomagasz im itd. Podejrzewam, że w życiu realnym masz mało okazji do interakcji społecznych. Nie uważam, byś nadawała się do Tworek. Nie jesteś wariatką i nie myśl tak o sobie. Masz po prostu ubogie życie społeczne, dlatego powinnaś to zmienić. Pomyśl, co lubisz robić najbardziej i zapisz się na jakieś koło zainteresowań, warsztaty, taniec, cokolwiek. W tego typu miejscach spotkasz ludzi o podobnych pasjach i będziesz miała okazję naprawdę poznać kogoś interesującego. Pozdrawiam i powodzenia!

[Gość wariatkawariatkawari]

To nie jest tak, że nie mam zainteresowań. Interesują mnie języki obce - uczę się angielskiego i hiszpańskiego. Zaczęłam włoski. Czytam mnóstwo książek. Lubię też sport - biegam i ćwiczę w domu.
A nawet jeśli mam okazje do interakcji społecznych to jestem cicha, milcząca. Ludzie wtedy pytają dlaczego nic nie mówię? Nie umiem z nimi rozmawiać. Nawet jeśli mam coś do powiedzenia to po prostu nie czuję potrzeby, boję się, nie lubię dzielić się z innymi swoimi myślami, wiedzą, spostrzeżeniami. Również problem mam z utrzymaniem jakiegokolwiek kontaktu z innymi, po prostu nie potrafię..

[Gość pavel11]

Szukasz kogoś podobnego do siebie, też samotnego. Czujesz że tylko z kimś takim będziecie się rozumieć. Może to jest sposób na wyjście z samotności na początek poznać kogoś samotnego potem stopniowo przyzwyczaisz się do towarzystwa.