problem z podjęciem decyzji

[Gość Malinaaa87]

witam Państwa serdecznie już nie wiem co robić jestem pod ścianą a trwa to już 7 lat odkąd wyszłam za mąż..... pochodzę z biednej rodziny ojciec nadużywał alkoholu a ja poznałam chłopaka... kilka lat starszego był moją przepustką do normalnego świata po kilku latach wspólnego chodzenia wzieliśmy ślub miałam wtedy 21 lat postanowiliśmy zamieszkać u jego rodziców w podwórku i wiecie jak to jest się młodym to wszystko wydaję się piękne łatwe kolorowe urodził się pierwszy syn , więc wyremontowaliśmy budynek gospodarczy sami za własne pieniądze a raczej przekształciliśmy go w mieszkalny kuchnia 2 pokoje i łazienka trwało to wszystko 5 lat po tym czasie urodził się drugi synek, sęk w tym że tu nic nie jest nasze wszystko jest teściów a ja zrozumiałam że zrobiłam wielki błąd że inwestowałam pieniądze w coś co nie jest moje, kiedyś teście mówili że odpiszą to mężowi bo ma wykształcenie rolnicze i bardzo kocha rolnictwo oprócz męża teściowie mają jeszcze 3 córki dorosłe jedna wyszła za mąż i się wyprowadziła to druga mężatka się sprowadziła z dzieckiem i mężem jest jeszcze trzecia ''wieczna studentka'' 27-letnia, na którą jak to mówią rodzice muszą pracować w tym gospodarstwie i wszyscy mieszkają w jednym mieszkaniu natomiast my z mężem w osobnym budynku na przeciw jednak podwórko icała reszta jest wspólna. Minęło już 7 lat a tu nadal nic się nie zmienia każdy dzień tu to dla mnie katorga... nie ma tu sklepu najbliższy jest 6km. nie ma autobusu do najbliższego 10km. tu czas stoi w miejscu nie ma gdzie wyjść z dziećmi na plac zabaw, mąż zabiera samochód do pracy a ja choć mam prawo jazdy siedzę tu i patrze na tyrających teściów ktorzy się oglądają żebym wzieła dzieci i przyszła do pomocy. Coraz częsciej się kłócimy ja chcę się stąd wyprowadzić jest mieszkanie po mojej babci i ogólnie działka cała tylko to mieszkanie do remontu kapitalnego tam jest szkoła sklep autobus 5 minut drogi pieszo ja stamtąd pochodzę znam ludzi nie to co tu tyle że mąż mój nie chce stąd odchodzić po części go rozumie bo tu mamy te plantacje truskawe i ojciec da mu ciągnik i sprzęty żeby sobie zrobił w weekend a tam nie ma nic jednak ja już naprawde na poważnie o tym myśle tu nie mam na nic ochoty siły ciągle sama z tymi dziećmi. Ja wiem że ludzie mają gorsze problemy i nawet chodziłam na terapie do psychologa i tam dziękowałam za wszystko co mam i za zdrowie i wgl ale w tym miejscu nie potrafie funkcjonować zreszta nie przepadam za rodziną męża wszystko przez siebie robie teściowie rządzą wszystkim gdzie co ma być traktują nas jak dzieci nie potrafią wyjść z roli wszystko uprawiają sami nam nie dają tu szans nawet nie ma mowy o pilnowaniu dzieci przez teściowa ale swojej córci pilnowała 3 lata ale trudno nie ważne to całkiem inny temat..... co ja mam robić mąż mówi że nie widzi problemu a ja go kocham nie chce odejść sama bo sobie nie poradze z dwójką dzieci sama.... wmawiam sobie że będzie lepiej ale nie jest :(

[mgr Kamila Krocz]

Witam serdecznie!

Na początku znajomości podjęliście z mężem wspólną decyzję, że zamieszkają Państwo blisko Pani teściów, niemalże z teściami. Jak słusznie Pani zauważyła, na początku nie widziała Pani żadnych problemów, z czasem jednak było coraz gorzej. Zaczęła Pani odczuwać potrzebę zmian. Podejrzewam jednak, że Pani mąż tych zmian nie chce, że wyszedł z założenia, że skoro zgodziła się Pani na początku na takie rozwiązanie, to już będzie tak zawsze. Istnieje jednak potrzeba weryfikacji raz podjętej decyzji. Musicie Państwo ze sobą szczerze porozmawiać i wynegocjować pewne sprawy. Na jakie ustępstwa może pójść mąż, na jakie Pani, jakie są plusy i minusy mieszkania z teściami czy w mieszkaniu po Pani babci. Nie napiszę Pani, co powinna Pani zrobić, bo to Pani życie i wyłącznie Pani wybory. Zachęcam jednak do spokojnej i rzeczowej rozmowy z mężem, by był świadomy Pani uczuć i potrzeb. Wierzę, że uda się Państwu dojść do porozumienia. Pozdrawiam!

[Gość Malinaaa87]

Witam ponownie i dziękuje za poradę. Jedno co mogę powiedzieć to że mieszkając tu coraz bardziej usycham dziczeje?! boję się ludzi.... tłumów...będąc np. w markecie bądź w mieście nie wiem gdzie iść jak się zachować :( rozmowa z mężem niewiele dała czy to spokojnie czy bardziej stanowczo to na nic bo on i jego siostry są mocno zrośnięci pępowiną z matką, która ich niańczy tak jak by to były małe dzieci nadal i mój mąż tak się zachowuje jak małe dziecko obraża się na mnie i mówi że on stąd nigdzie nie pójdzie no dobrze więc nadal wszyscy tu mieszkajmy na kupe i najlepiej róbmy tak żeby rodzice byli zadowoleni... wczoraj byłam na tej działce po mojej babci i mogłabym tam zostać nawet w tym niewyremontowanym mieszkaniu gdyby nie dzieci.... to dla nich tu jestem staram się być silna ale już dłużej nie moge. Zaproponowałam mężowi że możemy tam mieszkać a tu moze przyjeżdżać do rodziców i jeśli nam pozwolą to możemy dalej te truskawki uprawiać tylko czasem do tego zaglądać opielic oberwać ale potem wrócić do swojej "oazy spokoju'' zresztą i tak pracuje w delegacji więc go nie ma cały tydzień a mi było by tam łatwiej żyć bliżej mojej rodziny tam są autobusy sklepy szkoła i przedszkole pod nosem więc? mąż kręci nosem kryzys przechodzimy to napewno ja nie mam na nic ochoty z nim wręcz go unikam już mam żal że nie szanuje moich uczuć. 7 lat tu wytrzymałam sama z wiecznie chorującym dzieckiem ciągle szpital inhalacje dieta bezmleczna bezjajek ciągłe proszenie teścia żeby mnie zawiózł do lekarza z dzieckiem 30km to żeby mi coś kupili po drodze jak gdzieś będą jechać a wyglądając przez okno widziałam jak teściowa stoi codziennie o 7rano odbiera wnusie całuje córeczke w czólko i zajmują się nią we dwoje cały dzień do tego oczywiście mnóstwo zajęć w gospodarstwie ale dali rade a ja sama cały dzień w domu nikt nie zajrzał nie lubie tych ludzi obiecywali zupełnie co innego żebyśmy zostali że nam będą pomagać a oni co/ nawet wesela mężowi nie zrobili bo stwierdzili że chłopakowi się nie robi ale córciom oczywiście a jakże i mieszkanko córci wyremontowali we dwoje a my sami wszystko zrobiliśmy jaka ja byłam głupia że tu tyle rzeczy tyle pieniędzy w tę oborę wpakowaliśmy żeby przypominała dom ale trudno patrzę z nadzieją w przyszłość że mi się uda stąd odejść albo z nim albo samej najważniejsze to żeby było zdrowie a wtedy będzie dobrze...chociaż wypisałam to wszystko co duszę w sobie będzie lżej

[Gość Malinaaa87]

dodam jeszcze ze już zaliczyłam terapie u psychologa bo miałam okropne natrętne myśli względem dzieci i wgóle czarnowidztwo , katasrofizacja itp. poszłabym znowu do tej pani psycholog bo mi dużo pomogła bardzo ale niestety nie mam już pieniędzy zwyczajnie mnie nie stac

[Gość życiepoporodzie]

trzeba było nie rozwierać piczy, to by chłop nie zasiał, nie byłoby problemów :D
a masz problem z tzw. ziejącym sromem?

[Gość Malinaaa87]

A ty trolu masz problem z mozgiem?