Chcę być z dziewczyną, ale nie znam swoich uczuć

[x57]

Mam pewien problem. Mam 18 lat i jestem 3 miesiące ze swoją młodszą o parę miesięcy dziewczyną. Oczywiście znaliśmy się już nieco wcześniej, jakieś pół roku przed rozpoczęciem naszego związku. Mój problem jest taki, że od jakiegoś czasu dręczą mnie obawy, że moje nastawienie i zachowanie w związku się mocno zmieniło...

O czym mówię? Mówię o tym, że przez pierwsze 1-2 miesiące było bardzo kolorowo, często się widywaliśmy (w weekendy na dłużej), a nasze rozmowy i smsy były pełne czułości, miłych słówek i wyznań. Ostatnio jednak z czasem coś się zaczęło we mnie zmieniać. Od paru tygodni denerwują mnie sprawy "codzienne" - musiałem załatwiać pewne rzeczy związane z prawem jazdy, pracą itp. Powodowało to we mnie stres, zdenerwowanie. Na początku miesiąca poczułem się zupełnie inaczej, niż czułem się na początku związku - nawet nie byłem w stanie odpisać na smsa, nie miałem na nic ochoty. Wystraszyłem się, że przestałem ją kochać. Rozmawialiśmy o tym, ponieważ umówiliśmy się, że postaramy się wszystko naprawiać. Kiedy nie odzywaliśmy się do siebie przez jeden dzień, moja dziewczyna nawet wzięła pod uwagę fakt, że będę chciał ją zostawić. Ja jednak, faktycznie mimo takich myśli, nie chciałem się rozstawać, jednak bardziej kwapiło mnie do bycia z nią. Minęło parę dni, spotkaliśmy się parę razy, porozmawialiśmy o tym i tylko się utwierdziłem w przekonaniu na 100%, że chcę z nią być, ale...

Właśnie problem leży w tym, że nie czuję się już tak jak na początku. Serce mi nie wali jak oszalałe kiedy piszemy, nie czuję takiej "iskierki" jak na początku. Bardzo mi na niej zależy i chcę z nią być; chcę być przy niej. Rozmawiamy nie tylko szczerze, ale też typowo po "przyjacielsku", ale nawet teraz jak piszemy, mało jest takich słodziutkich wyznań i porównań, jak bardzo się kochamy. Ostatni raz powiedziałem jej "kocham Cię" kilka tygodni temu, przed tą naszą szczerą rozmową o moim uczuciu. Martwię się, bo nie wiem, jak ta sytuacja może mieć znaczenie w kwestii naszej przyszłości. Ciężko mi tak z czystym sercem powiedzieć "kocham Cię", ale bardzo chcę z nią być i widzę nas za parę lat, gdy nie jesteśmy koło siebie tęsknię za nią i chcę się do niej chociażby przytulić... dodatkowym faktem jest to, że ostatnio dużo rzeczy mnie stresuje i to chyba przez takie sytuacje mam problemy z okazywaniem tego, co czuję. Ponadto mam wrażliwy charakter i mimo, że staram się żyć teraźniejszością, to jednak się boję, że ją stracę, że nam nie wyjdzie, jak to będzie za parę lat... nie jesteśmy ze sobą na siłę, oboje bardzo chcemy ze sobą być, ale czy da się racjonalnie wytłumaczyć to, że nie czuję się tak jak na początku, nie czuję tego zapału i ekscytacji i zastanawiam się "czy kocham", gdy jednocześnie bardzo mi na niej zależy i chcę z nią być?

[Gość unna]

Pierwsze olśnienie minęło i to jest normalne.
Ważne jest to, że za nią tęsknisz i chcesz z nią być.
W miarę poznawania się, bycia z sobą, jest coraz "normalniej" - i to właśnie jest normalne.
Oczekiwanie, że będzie całe życie tak, jak pierwsze zauroczenie, jest naiwnością.
Jest dobrze, zaakceptuj to.

[x57]

A fakt, że takie "przemyślenia" dopadają mnie w 3 miesiącu związku, gdy moja dziewczyna prawdopodobnie dalej czuje się tak samo, jest normalny?
Dodatkowo, tak jak wspomniałem, ostatnio dużo rzeczy mnie denerwuje i nie wiem za bardzo co mam zrobić, żeby starać się nie mieszać tego w mój związek - jednak wydaje mi się to trudne, bo w dużej mierze to od mojego samopoczucia zależy m.in. moje zachowanie itp... nie potrafię sobie też poradzić z myślami, że w przyszłości może się nie udać, że jednak się rozstaniemy... wiem, że na ten moment nie ma na to powodów, ale jednak boję co do przyszłości...