Pojechałam z depresją i fobia społeczna do rodziny - długie

[Gość Liliaa765431444]

Nie mam komu się wygadać, smutno m i zle ze sobą. .Czasem mam dziwne uczucie jak się budzę ze nadal jestem w Poslce a nie tu za granicą. .Nigdy nie byłam tak daleko ...Nir potrafię sie cieszyć z tego co mnie spotkalo,zachowuje sie jakbym znala to miejsce od dawna a nic mnie nie wzrusza, mimo ze jest naprawdę ładnie czuję sie obojętna nie potrafię czerpać radości. Rodzina pewnie myśli że mi tu źle ;( ja porostu mam taką osobowoś jestem malomowna i zamknięta w sobie na cztery spusty. Z odziną prawie nie rozmawiam- pesze się odpowiadam tylko zdawkowo..Nawet jestem nieśmiała w stosunku do mokrej dwa lata młodszej kuzynki. .Unikam dzieci drugiej ciotki bo tez się wstydzę ich i nie wiem o czym gadac , moja mowa i mimika twarzy jest sztywna i powazna nie potrafię sie wyluzować. Nie ma ze mną tenatow do rozmowy, wygladam na znudzona..

Nie potrafię korzystać z szansy ktora mnie spotkala,izoluje się od ludzi..Często chowam sie tu w swoim pokoju wole to niż towarzystwo rodziny czy kogokolwiek. .Sa dla mnej bardzo dobrzy mimo to Odpycham ich nieświadomie. .Nie .Nie umiem porozumieć się z ludźmi.

.. Ciocia uczy mnie by utrzymywać kontakt wzrokowy z nią i innymi ludźmi do tej pory nie potrafię przełamać sie i patrzeć w oczy. .Jestem powolna i flegmatyczna nawet do sprzątania soe nie nadaje bo wszystko robię tak powoli..Mam nerwowe nieśmiałe ruchy i poważna i speszoną mimike twarzy. .

. Mowie cichym glosem i zachowuje sie jak nieśmiała 5latka a nie 20 letnia dziewczyna. Jestem wycofana społecznie często nie wiem co mówię co się dzieje. .Mam problemy z elastycznym myśleniem czuję się jak uposledzona ;( wstydzę się ludzi..