Dlaczego wcale nie potrafie?

[Gość Wiktoria...133]

Witam. Mam na imię Wiktoria, mam 15 lat. Nie mam pojęcia jak zacząć o tym mówić, aczkolwiek wiem, ze chce. Ogólnie rzecz biorąc, jestem osobą bardzo optymistycznie podchodzaca do życia. Kilka miesięcy temu miałam problem z lykaniem tabletek bez powodu, ale na szczęście juz jest lepiej. Nie wiem jak to określić, w szkole jestem strasznie zadowolona ze wszystkiego, cieszę się najmniejszymi rzeczami, ale kiedy wracam do domu jest zupełnie inaczej. Bez powodu zaczynam płakać, bic się, rzucać wszystkim, krzyczeć, zachowuje się okropnie i nie mam pojęcia dlaczego. Ostatnio jest coraz gorzej, ponieważ ktoś odebrał mi kogoś kto był dla mnie najważniejszy na świecie. Nie wiem co mam zrobić. Juz nie raz miałam myśli samobójcze, i chyba to najlepszy sposób.

[mgr Kamila Krocz]

Wiktorio, znajdujesz się w takim wieku, w którym emocje przeżywa się bardzo silnie. Raz możesz być radosna, wesoła, optymistycznie nastawiona, by niedługo potem czuć przygnębienie czy smutek. Nie musi od razu to oznaczać jakiejś patologii. Po prostu wiek dorastania ma pewne "prawa". Podobnie jest, jeśli weźmiemy pod uwagę reakcję na stratę - stratę ważnej dla Ciebie osoby. Czujesz się zraniona, zawiedziona, być może pokrzywdzona i mocno to przeżywasz. Daj sobie czas na przeżycie tych wszystkich emocji, nie tłum ich w sobie. Na pewno rozwiązaniem nie jest samobójstwo. Chociaż teraz wydaje Ci się to dobrym wyjściem, jestem pewna, że za jakiś czas sama zrozumiesz, że to niedorzeczny pomysł. Postaraj się porozmawiać o swoim samopoczuciu z kimś bliskim i zaufanym. Wierzę, że z dnia na dzień będzie lepiej. Pozdrawiam i życzę powodzenia!