Jak znaleźć wiarę w samego siebie?

[Gość Jaskier]

Mam 21 lat i od przedszkola byłem wyśmiewany przez rówieśników. Nie mówię bo święty nie byłem i też ich zaczepiałem. Zawsze mi dokuczali z powodu wzrostu, okularów, tego że nie jestem "idealny", że nie mam bogatych rodziców. Pewnego razu nawet synowie nauczycielek wstawili na facebooka video na którym mnie nagrali jak mnie denerwują a ja się próbuję bronić. Każdy konflikt chociaż by nie zaczynał się przeze mnie kochane synusie i córeczki nauczycieli ukierunkowywali tak żeby wyszło na to że to ja zacząłem i zawsze to ja byłem stawiany w roli najgorszego. Do połowy gimnazjum nie dawali mi spokoju. Nie miałem przez to szans żeby znaleźć dziewczynę. Zawsze chciałem chociaż spróbować. Były dziewczyny które mi się podobały bo były mądre. bystre, uśmiechnięte zawsze traktowały mnie w porządku jak kolegę. Nigdy nie widziałem jednak żeby któraś choć raz spojrzała na mnie jak na chłopaka. Jak na obiekt westchnień. Zawsze czułem że na samą myśl o chodzeniu ze mną zbiera je na wymioty. To wszystko scala fakt że jestem osobą niepełnosprawną (może nie ruchowo czy umysłowo ale przez okulary i parę innych spraw). Czuję że ludzie przez to zawsze traktowali i patrzyli na mnie jak na gorszego lubili się nade mną pastwić. Teraz mniej to odczuwam. Mam większą muskulaturę bo zacząłem parę lat temu ćwiczyć. Słyszałem że przez to zaczęli się mnie bać (może boją się odwetu którego wymierzać nie mam zamiaru). Niestety brak pewności siebie mi pozostał. Potrafię podejść do dziewczyny, pogadać z nią, pokazać że nie jestem głupi a wręcz przeciwnie. Ale niestety nie potrafię powiedzieć co czuję. Odpycha mnie fakt że mnie wyśmieją, potraktują jak coś gorszego, zbierze się im na przysłowiowe wymioty. Nie chcę być przez całe życie sam bo wtedy sens będzie miało tylko zakończenie tej farsy. Pomocy bo psychicznie już nie wytrzymuję :(. Tylko proszę bez złośliwych komentarzy. Sam nie wiem po co napisałem może po to żeby się wygadać.