Przegrałam życie

[Gość autorka]

Piszę żeby się wyżalić. Mam 24 lata, nie mam i nigdy nie miałam chłopaka, z jednej strony chcę kogoś znaleźć, z drugiej nie wiem czy chcę być kiedyś matką. Zmarnowałam 5 lat na badziewne studia, chociaż stać mnie było na dużo więcej, nie mam pomysłu na siebie, kolejnych studiów nie zacznę, bo nie będę miała z czego się utrzymywać a ewentualne kierunki jakie by mnie interesowały są prowadzone tylko w trybie dziennym. Słowem nie układa mi się ani w życiu prywatnym ani zawodowym, nie wiem do czego moje życie ma się właściwie sprowadzać, bo znaleźć jakąś pracę za 3 tys, która nie przynosi żadnej satysfakcji i wynajmować pokój czy kawalerkę za 1 tys. i tak żyć samotnie to trochę wegetacja. Mam wrażenie, że gdzieś popełniłam błąd, a teraz obudziłam się z ręką w nocniku i nie wiem co robić z życiem

[Gość Rafal901]

Hej,zgadzam sie z onkaY masz dopiero 24 lata,gdybys miala ze 40 i byla w tej sytuacji,wtedy ok.Ale poki co masz cale zycie przed soba,najwazniejsze zeby nie tracic nadzieji i wiary w siebie,ze jesze bedzie wszystko dobrze,bo tak jak juz Ci pisalem masz cale zycie przed soba.A co do ewentualnego partnera,to zrozumiale bo nikt nie chce byc tak naprawde sam,co nie oznacza ze musisz chciec dzieci.Sa pary malzenskie,ktore nie czuja potrzeby posiadania dzieci i po prostu ich nie maja,bo nie kazdy jest taki sam i musi chciec tego samego.Bedac z kims w zwiazku czy malzenstwie,ta potrzeba macierzynstwa moze w Tobie z czasem zakielkowac,jesli trafisz na odpowiedniego partnera,ktorego szczerze pokochasz ale wcale nie musi,ale zeby sie o tym przekonac najpierw trzeba rozejrzec sie za potencjalnym partnerem,jesli naprawde czujesz porzebe bycia z druga osoba a nie jest to podyktowane tylko presja spoleczenstwa czy rodziny,ze w tym wieku „juz kogos pasowalo by miec” bo tak jak juz pisalem wyzej kazdy jest inny i nie da sie kazdego wpisac w te same ramy.Tak czy tak zycze powodzenia i dzialaj czy to w kwestii zycia prywatnego czy zawodowego,bo najgorsze co moze byc to bezczynnosc.