Wymyślony przyjaciel

[Gość Heehee]

Czy posiadanie w wieku 16 lat wymyślonych przyjaciół nie jest czymś dziwnym?

[Gość Heehee]

Rozmawiam z nimi już jakiś rok, a w rzeczywistości mam znajomych, ale nie traktuje nikogo z nich jak przyjaciela. Lubię spędzać czas z moim wymyślonymi przyjaciółmi, ale zastanawiam się tylko, czy to nie odbiega od normy, bo jednak bardziej wolę przebywać z nimi niż ze znajomymi w realu.

[Gość no tak]

Troche odbiega bo z wymslonych przyjaciół dzieci wyrastaja. Co jest normą w pewnym wieku. Przestaje nia byc gdy sie dorasta.
Zastanów sie nad tym głębiej.

[Gość Heehee]

Problem w tym, że to samo przyszło i nawet jak z nimi długo nie rozmawiam, bo mam takie okresy, że myślę jakie to infantylne, to oni i tak nie dają o sobie zapomnieć.

[Gość no tak]

Trudno powiedzieć , czym to jest. Może to zwyczajnie wyobraźnia, którą rekompensuje jakies deficyty w życiu realnym, a może początk schizorenii ,jesli ci przyjaciele, to są głosy w głowie, z którymi prowadzisz dialog.
Chyba powinnas porozmawiać z psychologiem. Chociaż oni maja tendencje do spłycenia tematu i dla nich wszystko, ma podloze w dzienstwie, albo w relacjach w rodzinie i środowisku. Tak czy siak problem wymaga przyjrzeniu sie głębiej. Oby samo przyszło i samo odeszło.

[Gość Heehee]

Okej, dziękuję za pomoc