Pustka, chaos...

[Ala500]

Cześć. Piszę, ponieważ nie wiem co zrobić. Od jakiś dwóch lat czuję się dziwnie. Z biegiem czasu się to nasila, choć cały czas próbuję to pokonać... Chcę mi się płakać, mam jakby coś ciężkiego w klatce piersiowej, nie mogę nic robić i to jest najgorsze. Bo naprawdę chce coś zmienić i robić, ale jakbym nie mogła. Tego się nie da wytłumaczyć. Czuję okropne znudzenie, obojętność, szukam czegoś niezwykłego, rzadko coś mnie cieszy.Nie chce mi się żyć. Pomimo nastoletniego wieku, mam wrażenie ze życie tak szybko minęło już całe życie przegrałam. Nie mogę chodzić do szkoły , bo na lekcjach po prostu nie mogę wysiedzieć nic mnie nie interesuję. Przerwy z koleżankami, wycieczki, nic mnie nie cieszy, jest wszystko takie puste, naciągane. Kompletnie nie mogę się skupić i mam problemy z pamiecią. Nie mam na nic siły, to jest takie dziwne, bo chce coś zrobić, ale nie mogę... Jest mi przykro ja myśl, ze kiedyś robiłam to bez problemu. Zrezygnowałam z większości zajęć naprawdę, odrzuciłam praktycznie wszystkie zajęcia dodatkowe, i mam mnóstwo czasu. A i tak czuje cały czas jak jest go mało, dla mnie nawet 6h to mało. Nie mogę nic robić, ciagle chce mi się spać. Nie wiem kim jestem tak jakbym nie wiedziała co lubię, co mi się podoba. Od roku mam wrażenie, ze każdy mnie nie lubi, śmieje się ze mnie, chce dla mnie jak najgorzej. Czasami czekam, aż sąsiedzi przejdą żeby się z nimi nie spotkać, mam wrażenie, ze ksiądz się na mnie patrzy w kościele... Jestem zablokowana, czasami jakby pusta. Nie wiem jak ułożyć ręce, stać, chodzic. Czuje się taka ciężka, znudzona. To jest straszne, choć wszystko opisane w skrócie. Tak jest nacodzien. Jednak nadchodzą taki dzień, kiedy jestem szczęśliwa. I choć może wydawałoby się to normalne. W te dni albo chwile. Czuję się tak strasznie szczesliwa tak bez powodu, wszystko wydaje mi się proste, aż nie mogę uwierzyć, ze te smutne momenty miały przed chwila miejsce. Wali mi szybko serce, nie mogę nic robuc, bo jestem w okropnym chaosie, naprawdę. Czuję się tak strasznie szczesliwa, nie takie zeykle szczęście. Podekscytowanie z byle powodu.Nie pamietam dni kiedy było normalnie, byłam normalnie szczesliwa, spokojna i nie przejmowała się opinia innych, do tego momentu, ze nie wiem jak ułożyć ręce i przelykam ślinę. Najbardziej przeraża mnie to, ze naprawdę nie mogę nic robić. To jest tyłki w skrócie tego jak wyglada moje życie, bo jest bardzo długa wiadomość. Nie chcę na siłę wmawiać sobie jakiś chorób, chce naprawdę żyć , ale nie mogę. Postanowilam tu napisać, ponieważ nie wiem już co robić. Czuje się strasznie.

[MARCO3131]

Może to nerwica lub depresja.Skonsultuj się z lekarzem.