Wydaje mi się, że cierpię na derealizację

[Gość e...m]

Witam, mam 17 lat i wydaje mi się ze cierpię na derealizacje. Zaczęło się w 2017 roku- w gimnazjum, poważne problemy z moimi przyjaciółmi, załamanie własnej wartości- wszystko jednak czułam tylko trochę, starałam się to bagatelizować. Wyjechałam na ferie na dwa tygodnie z rodzicami i po powrocie czułam się jak w filmie- jakby wszystko działo się poza mna, jakby to był film. Jednoczesnie normalnie funkcjonowalam, moje emocje były jednak przytłumione i pamietam z tego okresu wydarzenia pobieżnie, bez szczegółów. Mi Minęło po pół roku, mniej więcej kiedy bliska mi osoba zachorowała „obudziłam się”. Od poczatku tego roku mam takie wrażenie znowu. Jakby czas przeciekał mi przez palce, nie pamietam co ostatnio robiłam dopoki nie spojrzę na zdjęcia z tego dnia, zlewają się w całość i mam wrażenie ze odczuwam uczucia pobieżnie. Nie jestem jednak pewna czy to coś poważnego, czy powinnam o tym powiedzieć rodzicom, chłopakowi z ktorymi spędzam całe dnie- oni nic nie zauważyli. Co mogę/ powinnam zrobić? Czy może lepiej to znowu przeczekać?

[Gość junglist445]

derealizacja to jest uczucie bycia za szybą. wszystko wydaje się być snem na jawie. występuje w różnych zaburzeniach psychicznych np. w nerwicach depresjach i psychozach. w każdym z tych zaburzeń objawia się nieco inaczej. występuje też u zdrowych ludzi przy dużym zmęczeniu. ja mogę powiedzieć jak wygląda od strony schizofrenika. jest to takie uczucie snu na jawie ale nie snu typu sielanka tylko coś w stylu makabrycznego surrealizmu rodem z obrazów salvadora dali. to się dodatkowo miesza ze stanami psychotycznymi. u większości ludzi cierpiących na derealizację i łączącą się z często depersonalizacją wygląda to jak siedzenie w akwarium i obserwowanie rzeczywistości i samego siebie z dystansu. bardzo niemiłe doświadczenie. jak ci przeszkadza pogadaj z psychologiem. on ci podpowie co z tym zrobić i z czego to wynika. pozdrówki.