chyba mam ataki paniki :(

[Gość autor1212]

chodzi o pracę. Pracowałam przez ostatnie lata ponad siły, żeby mieć możliwość zmiany pracy z takiej, gdzie liczona jest każda zlotówka brutto za godzinę. Udało sie, ale jestem strzępkiem nerwów.
W mojej nowej pracy każdy nowy choruje na początku, ma często infekcje, dodatkowo to praca w ogromnym zgiełku i hałasie. Ja też 1/3 czasu jestem chora. W poprzednich pracach z reguły wykrzykiwano mi (albo wypominano), że się nie nadaję do tej pracy. A ja po prostu musiałam brać co jest i pracować ponad siły na zasadach drugiej strony, bardzo często wbrew swoim zasadom. Teraz o dziwo pracę znajduję łatwiej, ale to chyba dlatego, że połowę życia zdobywałam uprawnienia do tej pracy i może jest popyt na to zajęcie?
Miałam teraz parę tygodni przerwy między pracami mając już praktycznie nagraną nową pracę. Bez tego wolnego czasu nie dałaby, zupełnie rady.
Ale do rzeczy: boję się powrotu tej całej gonitwy, tego niezadowolenia ze mnie, besztania mnie, braku czasu... mimo, że pewnie jeszcze przez pół roku będę mogła pracować krócej niż 8godzin i dam radę finansowo. Otym o, że znów będzie rywalizacja nie chcę myśleć, bo już wiem, że wszędzie jest kopanie dołków pod kimś.
Prace, które wykonywałam złamały mnie psychicznie chyba.
Pracodawcy chyba znowu uważają mnie za tytana...tytana, któremu można dawać stosunkowo krótkie umowy na czas określony i wymagać więcej...bo dla niego to łatwe skoro potrafił tyle przejść.
Rozumiem te wszystkie osoby szukające latami bezskutecznie pracy i tracące ją-sama to przeszłam.
Chora chodziłam do pracy (tego od nas oczekiwano, wprost nam dziękując za brak zwolnień)... i wszystko poświęciłam, żeby zdobyć i mieć pracę.