Serce

[Gość Maylin]

Hej,
Ostatnio dużo rozmyślałam o miłości i współczuciu. I dostrzegłam, że nie potrafię poczuć smutku, gdy komuś dzieje się źle, ale gdy mi się dzieje źle, wtedy zaczynam czuć się gorzej.

Nie pamiętam jaka byłam kiedyś, czy byłam współczująca, czy nie. Ale faktem jest, że wielokrotnie byłam krzywdzona przez innych. W przedszkolu, podstawówce, gimnazjum i pierwszej klasie liceum byłam kozłem ofiarnym. Jedni kochali się nade mną znęcać, a jeszcze inni traktowali mnie jak powietrze. Nieliczni traktowali mnie dobrze. Dopiero w drugiej i trzeciej klasie liceum sytuacja się unormowała. Do czasu... Pewnego dnia zostałam dosłownie zrównana z błotem przez pewną parę. Od tamtego czasu ciągle mi się wydaje, że ludzie których mijam ze mnie kpią, choć rodzice gdy ze mną są na przykład na spacerze i mówię im, że coś słyszę to twierdzą, że nic nie słyszeli. Psychiatra stwierdził u mnie schizofrenię paranoidalną.

Lecz nie to jest najważniejsze. Chodzi o to, że lubię rozmawiać z tatą na życiowe tematy i ostatnio jak rozmawiałam z nim na temat krzywdy, jaka spotkała pewną kobietę, poczułam pod koniec radość. Nie potrafiłam szczerze żałować tej osoby. Potem się zastanawiałam, czy poczułam radość, bo podzieliła się z tatą informacją, czy jednak dlatego, bo mam zepsute serce. I dodatkowo w sklepie... Widząc męczące się karpie, powiedziałam mamie, że to straszne, że te zwierzęta się tak męczą, lecz nie czułam smutku.

Bardzo mi to nie pasuje. Potrafię odróżnić dobro od zła, lecz chciałabym też czuć normalne uczucia. Chciałabym potrafić innym współczuć. Czy mój stan jest spowodowany dawnymi wydarzeniami lub domniemaną chorobą psychiczną? A może jestem zepsuta z mojej winy? Jak mogłabym znów zacząć normalnie czuć? Proszę o pomoc...