Lęki, panika, niestabilne emocje

[Gość Wrrk19]

Witam,
Jestem studentką i od niedawna zaczęłam psychoterapię. Poszłam do psychologa z nieradzeniem sobie z emocjami. Moim głównym problemem jest to że doszukuję się odrzucenia tam gdzie go tak naprawdę nie ma. Torturuję się w myślach gdy coś źle powiem, albo zrobię nieodpowiednio i potrafię o tym rozmyślać cały dzień, denerwuję się wtedy na siebie i się wściekam jaka jestem beznadziejna i że źle wypadłam przy danej osobie. Nie znoszę być niepunktualna, gdy się spóźniam np. na uczelnię boję się wejść bo wydaje mi się, że wszyscy będą zwracać na mnie uwagę i wyśmiewać a prowadzący będzie mnie karcił dlaczego się spóźniłam. Ze strony znajomych boję się, że gdy się spóźniam ta osoba nie będzie na mnie czekała i pójdzie sobie. Gdy nie zrobię na czas na uczelnię tego co trzeba, boję się że będę karcona przez prowadzącego, albo że zostanę wyrzucona że studiów. Boję się reakcji ludzi na mnie. Przy kontaktach z ludźmi obserwuję ich jak na mnie reagują, czy się złoszczą, czy nie krzyczą czy będą dla mnie mili. Nie radzę sobie już ze sobą, moje problemy zaczęly się, gdy znalazłam właściwego chłopaka i teraz jest jeszcze gorzej. Jest dla mnie bardzo dobry, traktuje mnie z szacunkiem planujemy wspólną przyszłość. Odkąd mieszkamy razem ciągle chcę przy nim być, doszukuję się w nim złości, odrzucenia czy krytyki. On ciągle chce ze mną rozmawiać, pyta dlaczego jestem smutna, czemu płaczę, najgorsze jest to że on tak naprawdę nie rozumie moich lęków. Mówi że wyolbrzymiam, wiem że tak jest ale mimo to mnie to przerasta. Gdy mnie uspokoi czuję się lepiej, mam lepszy nastrój, czuję ulgę. Fizycznie czuję się okropnie jestem zmęczona, osłabiona, wszystko mnie boli. Czuję jakby życie ze mnie uciekło, nie czuję się szczęśliwa, czuję się stara. Brakuje mi bliskości ludzi ale tak naprawdę się jej boję. Boję się dotyku ludzi, mam problemy z seksem, czuję wstyd. W szkole doświadczyłam przemocy. Moim problemem jest również impulsywność, nie wiem czego tak naprawdę chcę ani kim chcę być w przyszłości mam wiele planów na życie, których nie potrafię zrealizować. Przez całe życie wychowywałam się sama. Matka za granicą, ojciec mnie unikał. Później się rozwiedli. Moja matka jest nerwowa całe życie na mnie wrzeszczała i ona też ma takie zmienne nastroje raz się kłóci a potem jakby się nic nie stało.
Błagam pomóżcie, co się ze mną dzieje. Od spotkania z psychologiem, w którym zaczęłam z nim wchodzić w szczegóły dzieciństwa czuję się gorzej, coraz bardziej panikuję w różnych sytuacjach, najchętniej bym nie wychodziła nigdzie i została sama ze sobą, wracają mi wszystkie wspomnienia i mnie dręczą i te lęki mi się teraz bardziej nasiliły i totalny brak koncentracji. Najgorsze wspomnienia, które mnie męczą dotyczą tej szkoły, okropnie się wstydzę o tym komuś powiedzieć. Jak mam dalej żyć, chłopak chce ciągle ze mną rozmawiać o tym jak się czuję, widzę zrozumienie z jego strony ale jest też to ciężkie dla niego i czasami on też się denerwuje. Wstydzę się rozmawiać o tych rzeczach z dzieciństwa z psychologiem. Co się ze mną dzieje?

[Gość psychoaktyw]

Odcielaś pępowinę, mowa o tej drugiej ktora zwiazana była z domem rodzinnym. Typowy lek , spokojnie napisz na kartce jakie wyzwania i potrzeby przed tobą a zrozumiesz wszystko.
Tzwn. Bilans tworzenia rodziny od podstaw. Terapia ma zrobić rekonesans jaka posiadasz wyuczona czy zapamietana wizje domu rodzinnego . To ma uświadomić ci czego się boisz przyszłości czy przeszłości a dodatkowo realja rzeczywistości nie pomagają. Bedzie dobrze wesprzyj sie terapia możesz i do psychiatry spróbować. Wszyscy przez to przechodzą tylko każdy ma swój sposób na życie ty wybierz ten konstruktywny jeśli jest potrzeba to z terapeuta.