Przerwa w związku

[Gość Alkaro]

Byliśmy razem prawie trzy lata, poznaliśmy się krótko po moim poprzednim rozstaniu, on bardzo mi wtedy pomógł, spotykaliśmy się prawie codziennie, niestety niektóre rzeczy poszły za szybko, zostaliśmy razem. Kilka dni temu zerwaliśmy ze sobą. On od dłuższego czasu miał wątpliwości, czy pasujemy do siebie jako przyjaciele, czy baza naszego związku na pewno jest dobra, czy to po prostu nie przyzwyczajenie. Zastanawiał się, czy bez związku mielibyśmy o czym rozmawiać. Te wątpliwości wracały okresowo, jednak wiele zmieniło się ostatniego miesiąca, kiedy jego przyjaciółka oznajmiła mu,że zaczyna coś do niego czuć i nie mogą dłużej rozmawiać, urwała z nim kontakt. Od tamtej pory presja się nasiliła, ja ciągle czułam, że muszę jakoś walczyć o nas, przekonać go, że jego wątpliwości są niesłuszne, że łączy nas coś znacznie więcej niż fizyczność i sentyment. Kilka dni temu doszliśmy do wniosku, że ta presja jest nie do zniesienia, nie uratujemy związku z tego punktu, w którym się znaleźliśmy, a oboje się tylko męczymy. Postanowiliśmy się rozstać, mieszkać ze sobą, jak współlokatorzy i sprawdzić, czy dogadujemy się jako kumple a potem ewentualnie zbudować coś na nowo. Początkowo poczułam ulgę, spadł ze mnie ogromny ciężar i cieszyłam się, że bez presji przygotuję się do obrony magisterki (7 miesięcy). Jednak od wczoraj dręczy mnie myśl o tej przyjaciółce. Wiem, że znowu ze sobą piszą, nie mogę pozbyć się myśli, że teraz to tylko kwestia czasu, gdy zaczną się spotykać. Nie wiem, jak poukładać to sobie wszystko w głowie, jak przestać o nim myśleć, skupić się na sobie i pozwolić, żeby sprawy same się rozwiązały.