Znajomi a raczej ich brak

[Gość Julka234j]

Mam 17 lat i mam dosyć dziwne wrażenie że nie pasuje do ludzi. Nie chodzi o to, że jestem aspołeczna. Zawsze miałam dużo znajomych i nadal mam ich sporo. Lubię ich, ale nie lubię z nimi spędzać czasu. Niestety jest tak, że wszystkich których znam albo których poznaje, interesuje jedno: alkohol. Nie ma osoby która chciałaby się spotkać w weekend i porobić coś sensowniejszego niż picie, mimo że mamy dopiero 17 lat. Jedyne czym różnią się moi znajomi to tym, że jedni wolą plener, inni klub a kolejni jeszcze domówki. I to nie chodzi o to, że nie potrafię sobie znaleźć tych "normalnych" bo szukając znajomych nawet wokół mojego miasta, poznawałam tylko tych którzy chcą wyjść na piwo. Miałam chłopaka przez 2 lata, przy nim mogłam się spełniać, chodzić na różne zajęcia, wspierał mnie, podróżowaliśmy, próbowaliśmy nowych rzeczy, nawet prowadziliśmy razem blog. Niestety nasz związek skończył się niecały rok temu, bo zaczął mnie bić, sprawa skończyła się w sądzie a ja wylądowałam u psychiatry z depresją. Od tego czasu minął rok i mam się świetnie, jednak nadal czuję że to tylko przy nim mogłam być sobą, pomimo młodego wieku naprawdę byliśmy dojrzałą parą gdyby nie kilka tych jego chorych zachowań które narastały wraz z przemijającym czasem. Oprócz tego, że mam wrażenie iż nigdy nie znajdę sobie prawdziwych znajomych, przyjaciół, czuję że jeszcze trudniej będzie z chłopakiem. Jak ja słyszę, że mój rówieśnik jest w związku tylko by poru*ać, że jego dziewczyna jest zajebista w robieniu loda, to chcę mi się płakać, naprawdę. Ja, wchodząc w wieku 15 lat w związek kiedy mój były chłopak był (a przynajmniej tak mi się wydaje) zdrowy psychicznie, mogłam przeżyć naprawdę fajne chwile - randki, kolacje, kwiaty, pierwszy pocałunek, chwycenie się za rękę.. Mam wrażenie że inni ludzie nawet nie wiedzą co to.