dusząca samotność i problemy z zaufaniem

[Gość MarRt]

Mam 17 lat. Od zawsze miewam duże problemy z ludźmi. Nie potrafię nawet za bardzo rozmawiać z moimi rodzicami... problem polega na tym, że nigdy nie wiem czy moje problemy, sprawy, osoba będzie kogokolwiek obchodziła. Od 2 lat straszliwie się zamykam w samym sobie, ze wszystkim radzę sobie sam, wspieram siebie sam, uszczęśliwiam siebie sam... właściwie jestem jedyną osobą do której mam zaufanie. Nie potrafię nikomu zaufać... ani rodzinie, ani rówieśnikom... Boję się, że jak dalej tak będzie to albo zapadnę w jakąś fobię społeczną, albo będę totalnie zobojętniony na wszystko... mam nadzieję że ten wątek będzie zrozumiany :/

[Gość Klaudia121117]

Cześć :-) ja mam podobny problem. Mam 16 lat, a wszystko zaczęło się od kiedy przekroczyłam próg gimnazjum (a przynajmniej tak mi się wydaje). U mnie dochodzi jeszcze brak akceptacji samej siebie, dlatego też wśród innych czuję się nieswojo. Do mojej nowej szkoły przyszłam zupełnie sama. Znajduje się ona 30 km od miejsca, w którym mieszkam. Zanim zaczęłam w niej edukację, byłam zadowolona ze swojego wyboru i miałam pewność, że w moim życiu nastąpi kolejna zmiana (związana z nowymi znajomymi). I nastała... Tylko, że na gorsze. Do tej pory nie potrafię tego zrozumieć. Pierwszy rok nie był najgorszy, choć już zaczęło się psuć w moim życiu. Nie potrafiłam do kogoś podejść, nikt też nie podchodził do mnie. Ilekroć starałam się zagadać, "coś" mnie zatrzymywało. Przez rok (1-2 kl gim) chodziłam po pomoc do kilku psycho-terapeutów, ale nic się nie poprawiło. Stwierdzono u mnie depresję i stany lękowe. Mnie nie do końca to obchodziło, bo ważniejsze dla mnie byłybw miarę normalne kontakty z innymi. Problemy ciągle narastają. Zaczęło się od znacznego pogorszenia ocen. (przez całą podstawówkę uczyłam się na 5 i 6, potem na 2 i 3) a teraz(w 3 klasie gim) ciężko zdobyć mi te tróje. Moje podejście jest niezrozumiałe dla innych. Powinnam była uczyć się do egzaminów całe 3 lata, a ja tak o sobie odpuściłam. Często wagaruję, tzn. Zostaję w domu mimo zakazom rodziców i gróźb nauczycieli. Moja szkoła dodatkowo utrzymuje wysoki poziom nauczania, a ja nie nadążałam z tępem pracy, aż w końcu się podaałam. Relacje z rodzicami też nie są najlepsze. Nasze rozmowy ograniczają się do minimum. Często mamy "ciche dni" po jakiejś większej kłótni. Kiedy już odważe się na wyznanie czegoś... I to wcale nie musi być jakieś tajemnicze)(np. Opowiedzieć jak mi minął dzień) potem tego żałuję. Wydaje mi się, że chodzi w tym o to, że boję się niezrozumienia i braku akceptacji. Ciągle mam wrażenie, że to co mówię, nie jest interesujące ani godne rozmowy. A teraz najdziwnieszabrzecz rzecz...od 3 lat... Nie odezwałam się do ludzi ze szkoły ani słowem. Dosłownie... Mijamy się na korytarzu i nie ma nawet zwykłego "hej". Ludzie omijają mnie wzrokiem a ja ich. Innym może wydawać się, że ja jestem introwerykiem i nic tego nie zmieni, ale ja już za długo walczę z samotnością. Jestem odbierana jako cicha, dziwna myszka, chciaz przed tą zmianą byłam "kimś innym" (dosłownie o 180°). Po tym długim okresie nie wiem czy komuś zaufania i odważe się mówić to co chcę i uważam za słuszne. Trzymaj się, pozdrawiam ;)

[Gość słowa]

Tworzysz potężna iluzję w głowię musisz popracować nad swoją osobowością a przede wszystkim nad myślami by skupiać się tylko na tworzeniu poszukaj pasji i rzeczy które możesz w życiu jeszcze pokochać samotność bywa trudna ale może być piękna gdy rozgrzejesz w swoim wnętrzu pasje do życia to i relacje się zaczną naprawiać bo nie będziesz siedział wokół iluzji tylko wokół życia które może Cię zafascynować i łatwiej dzięki temu Ci będzie relacje nawiązywać bo będziesz miał zupełnie inne tematy .