nie daje rady walczyć ze swoim stanem

[Gość potrzebujący pomocy]

Co to jest za zaburzenie lub co to wogóle jest, że moja własna głowa mnie niszczy odseparowywuje od wszystkich. Nie prowadze żadnych rozmów z nikim od już paru lat zamknięty tylko w domu we własnym świecie pokazując i pozorując wszystkim w domu że jest dobrze, a stresuje mnie wszystko.
Gdy przyjeżdża ktoś z rodziny to nie mam ochoty nawet zejść i się przywitać bo zawsze tylko potem stoje jak kołek a reszta rozmawia. Niszcze się. Z roku na rok wyglądam coraz gorzej. Moja twarz, mój ubiór, patrze w lustro mam już 26 lat a nie moge uwierzyć że w lustrze jest odbicie 26 latka. Mój umysł zawiesił w takim stanie jak miałem 20 i ja czuje jakbym teraz był w jakiejś dziarnej dziurze i jak z tego wyjde to zaczne żyć jak miałbym mieć spowrotem 20 lat. A ja mam 26 nie mam pracy bo nie potrafie wytrzymać dłużej niż miesiąc do pierwszej wypłaty i zwalniam się bo już moja głowa siada od napięcia spowodowanego innymi ludźmi w miejscu pracy. Od miesięcy nie zasypiam w łóżku tylko w ubraniu, na kanapie, leżąc do godziny 2 lub 3 w nocy oglądając w telewizorze lub laptopie filmy które już oglądałem po kilka razy i tak codziennie marnując życie awmawiając sobie że poprostu lubie oglądać filmy.

[Gość Jedna taka]

Nie rozmawiasz z ludźmi, bo nie czujesz potrzeby? Czy też się ich boisz?

Może zacznij od jakiejś internetowej, niezobowiązującej znajomości? Na jakimś forum lub czacie. Nie musisz się widywać za taką osobą, a utrzymujesz kontakt z człowiekiem i możesz się wygadać. Fajnie byłoby gdyby była to dziewczyna, mogłoby to Ciebie bardziej zmotywować do postawienia życia na nogi. Bądź też aktywny w internecie, wymieniaj się komentarzami, wchodź w dyskusje, nawet w serwisach informacyjnych. Wszystko co ma związek z jakimkolwiek kontaktem z innymi ludźmi.

Może to banalne co powiem, ale nie myślałeś o wizycie u psychologa lub psychiatry?

[Gość angszellsa]

Mam podobnie.. tyle, że mam 21lat.. zyć mi się nie chce. Nie mam po co wstawać. Nie mam w ogole po co żyć. Z ludzmi nie gadam. Zresztą nie znam nikogo oprócz dwóch osób z rodziny z którymi gadam czasem.. Chcesz to możesz pogadać ze mną, nie jestem dobra w rozmowach, ale jestem w podobnej sytuacji..

[Gość potrzebujący pomocy]

Moje życiowe udzielanie się już od paru lat toczy się przez internet. Udzielałem się na kilku stronach pisząc komentarze, gdzie ludzie pod moimi komentarzami pisali, że dobrze pisze i dostawałem masę plusów jak była taka opcja. Na jednym z portali społecznościowych gdzie dodaje się zdjęcia, dziewczyny wchodziły na mój profil, z wieloma pisałem do 100 czy 200 wiadomości ale gdy dochodziło do momentu żeby przerzucić rozmowę z internetu do spotkania w 4 oczy to urywałem kontakt bo zawsze mówiłem sobie, że nie mógłbym z tą dziewczyną być, nie mógłbym ją przyprowadzić do domu i żeby rodzice ją poznali bo to dwa inne światy i też z tego powodu jak by zareagowała jak bym powiedział jej, że nie mam żadnej pracy, samochodu, oszczędności i do tego mieszkam u rodziców.

[Gość potrzebujący pomocy]

Zawsze robię z siebie outsidera. W domu teraz odkąd przestałem wychodzić jestem w stosunku do rodziny kompletnym outsiderem. Coś jak mama mówi że coś mam zrobić to zrobie i tylko takie rozmowy są. Przemieszczam się tylko do pomieszczeń w których nikogo nie ma żeby siedzieć sam.

[Gość potrzebujący pomocy]

Nie rozmawiasz z ludźmi, bo nie czujesz potrzeby? Czy też się ich boisz?

Właśnie sam nie wiem. Pozuje na takiego który nie czuje potrzeby a w środku za każdym razem krzyczę pomocy, czemu ja nie potrafię z nikim rozmawiać tylko wychodzę po kilku minutach z pomieszczenia albo gdy ktoś zaczyna ze mną rozmawiać to tylko jedna zdanie czy dwa i koniec. Potem mam żal do tego kogoś że skoro nie chcesz rozmawiać to ja mam cię też w dupie i nie odezwę się do ciebie, a potem obwiniam siebie za to że ten ktoś urwał ze mną rozmowę i tak na zmianę.

A każda minutę mojego życia wypełnia myślenie, że muszę iść do psychologa i prowadzę w głowie rozmowy tak jak by siedział obok mnie psycholog. Na przykład przebywając w kuchni z mama i nie odzywam się w ogóle do niej bo nie potrafię, nie wiem o czym z nią rozmawiać to w głowie mówię jak by do psychologa o tej sytuacji. I Tak jakby uciekam w ten dialog w głowie stojąc 15 minut w kuchni z mamą w milczeniu. Ona coś robi ja sobie robię kanapki, herbatę, posprzątam po sobie i wychodzę na górę do siebie do pokoju.

[Gość Dark_Rivers]

To bardzo źle świadczy o Twojej głowie. Nawet ludzie zwłaszcza Ci samotni, którzy rzeczywiście nie mają się do kogo odezwać, to o ile są zdrowi psychicznie, to nie powinni rozmawiać z jakimś wymyślonym kolegą. Taka rozmowa, zwłaszcza tak dosłownie prowadzona jak ty to przedstawiłeś nie powinna mieć miejsca w zdrowej głowie, na 100%:) Oby z czasem nie skończyły się dla ciebie jakąś porażką i białymi kaftanami. Masz matkę, zacznij gadać z matką bo nawet się nie oglądniesz jak przyjdzie jeszcze taki czas, że i tej matki zbraknie, a wtedy to już naprawdę pozostanie tobie tylko ten wymyślony przyjaciel.