Brak celu w życiu.

[Gość bezcelu]

Mam 19 lat. Zawsze byłam osobą wycofaną. Nie nieśmiałą, po prostu nie czułam potrzeby kontaktu z innymi ludźmi. Mieszkam z rodzicami, w biednym domu na wsi. Mój ojciec, mimo tego, że nie jest uzależniony od żadnej z używek, znęca się nad nami psychicznie i fizycznie. Od dziecka harujemy w polu. Pomimo tego udało się mojej siostrze "wyjść na ludzi", skończyła studia inżynierskie, znalazła dobrze płatną pracę i wyprowadziła się. Muszę jednak przyznać, że ona ma inny charakter niż ja, jest wesoła i otwarta i od zawsze była ojca ulubienicą. Na nią jedyną nie podniósł ręki, była tylko świadkiem jego krzyków i znęcania się nad nami. Więc tak, ona się wyprowadziła. A ja? Ciągłe sukcesy w szkole, nie dlatego, że ślęczałam nad książkami, po prostu niektórym chyba jest to dane. Ale wszystko mi przychodziło zbyt łatwo, nigdy nie musiałam się wysilać, ograniczyłam kontakty z innymi ludźmi do minimum, pomimo tego, że miałam i mam chłopaka wciąż go odpycham na nowo. Mam prawo jazdy, ale usiadłam za kółkiem zaledwie kilka razy. Dlaczego? Nie wiem. Boję się tego, że zrobię jakiś błąd i nie potrafię się przemóc. Studiuję, również studia inżynierskie, ale wcale mnie to nie interesuje. Chyba robię to, by wypełnić czas. W zasadzie nic mnie nie interesuje. Nie czuje potrzeby pracowania i rozwijania się jak moi rówieśnicy. Mogłabym snuć się po domu jak cień przez całe życie. Nie potrafię się zmusić do zrobienia czegokolwiek, chociaż wiem, że powinnam. Czuję się pusta w środku, czuję, że jestem nieudacznikiem i nie potrafię tego zmienić.

[Gość Miałam podobnie]

Dopóki nie zaczęłam podróżować i poznawać inne kultury i sposoby życia i na życie. Może zmieniaj co jakiś czas miejsce zamieszkania, wyjedź w nieznany zakątek świata i to pomoże nabyć nowe perspektywy i inne niż dotychczas odczucia. Pozdrawiam serdecznie i życzę powodzenia.