Co zrobić ze swoim życiem?

[skyashy255]

Dzień dobry. Nie jestem pewna czy moja wiadomość zostanie potraktowana poważnie, ponieważ nigdy wcześniej nie korzystałam z tego typu pomocy, ani żadnej innej, ale mam nadzieję, że zwrócę na siebie uwagę tym listem i ktoś z dobrym sercem może mi pomóc. Otóż, mam 20 lat, obecnie moje życie wygląda tragicznie, czuję się jakby mi się ono już skończyło i tylko wegetuję od dobrego ponad roku. Właściwie to od momentu skończenia liceum. Uczę się obecnie w szkole zaocznej, gdyż zawsze miałam problemy w nauce, choć nawet w tą szkołę nie wierzę, że uda mi się ją skończyć przez chorobę skóry (Atopowe Zapalenie Skóry), które wcześniej mi nie przeszkadzało,a teraz stan skóry się pogorszył i nigdy nie wierzyłam, że pójdę na studia i skończyło się w końcu, że nie poszłam z błahą nadzieją, że znajdę jakąś pracę i jakoś życie mi się ułoży. Każdy dzień u mnie wygląda wręcz rutynowo. Późno wstaję, śniadanie, komputer, opieka nad zwierzętami, czasem pójście na zakupy, ugotowanie obiadu i reszta dnia mija na niczym. Nie wychodzę do ludzi, bo nie mam zbytnio znajomych, jedynie koleżanka w innym mieście (kontakt sms/internet) chłopak, ale mieszka 450 km od mojego miasta, lecz kontakt mamy dobry, widzimy się co miesiąc/wakacje co 2-3 tygodnie przez 2-3 tygodnie non stop, a potem wracam do siebie. I tu w zasadzie mam spory problem, bo nie wiem co zrobić z życiem kiedy najbliższa mi osoba mieszka daleko i raczej nie planujemy się przeprowadzić, ani na razie nie pracujemy, a ja nie umiem znaleźć motywacji by czegoś poszukać, nawet do pracy dorywczej nie mam motywacji by zadzwonić, dopytać. Obawiam się, że jak już znajdę pracę u siebie w mieście kontakt z chłopakiem zejdzie na drugi plac i jeszcze rzadziej się będziemy widywać, choć miesiąc jest dla mnie katorgą... Z natury jestem introwertykiem, ale takim, gdzie ciężko wszystko mi przychodzi, jestem nieśmiała, mam niskie poczucie wartości, brak pewności i wiary w siebie. Łatwo mnie wyprowadzić z równowagi i doprowadzić do płaczu. Często porównuję się do innych i mam wrażenie, że jestem o wiele mniej mądrzejsza niż reszta, nie udzielam się w dużej grupie, rodzinne imprezy staram się omijać.Czuję się oceniana, traktowana jak śmieć, bo nic w życiu nie osiągnęłam. Jestem małomówna i lubię się izolować od ludzi, jednak nie jak kiedyś ze strachu tylko z charakteru raczej. Coraz bardziej dostrzegam i jestem świadoma tego, że moje problemy wynikają z powodu alkoholizmu rodziców, ojciec pił odkąd byłam mała, a mama zaczęła jakieś 6-7 lat temu dość mocno i dlatego zawsze czułam się gorsza, niekochana, wycofana. Mieszkam tylko z mamą i rodzeństwem, ale nikomu tak na prawdę nie ufam, bo bywają fałszywi co o mojej osoby, nikomu nie mogę nic powiedzieć,zwierzyć się, wsparcia brak, tylko taka trochę nagonka z ich strony najbardziej na znalezienie pracy i całą mnie, choć staram się sobą w domu nie wadzić. Brakuje mi kontaktu, wygadania się. O chłopaku wiedzą niewiele, bo zawsze bałam się powiedzieć im gdzie mieszka, a że mieszka bardzo daleko bałam się krytyki z ich strony, że co ja sobie wymyśliłam, upadłam na głowę, żeby tyle jeździć pociągiem co miesiąc, a wiedzą tyle, że jeżdżę do miasta dużo bliżej, gdzie studiuje koleżanka i po prostu nie dopytują się jakoś szczegółowo do teraz o niego. Bardzo się z tym źle czuję...Czasem zdarza mi się kilka dni pod rząd płakać non stop. Nie wiem co ze sobą zrobić, demotywuje mnie każdy poranek, nie potrafię sobie wymyślić jakiś zajęć, a szukanie pracy kończy się zawsze zwątpieniem i brakiem motywacji. Nie mam możliwości na osobisty kontakt z psychologiem, ponieważ skończyło mi się ubezpieczenie, a pieniędzy nie mam praktycznie w ogóle. Byłam ubezpieczone w urzędzie pracy, ale tam nawet nie mogłam znaleźć pracy, bo do niczego się nie nadawałam i obawiałam się chodzić na dalsze wizyty kontrolne z powodu braku jakiegokolwiek zaangażowania w szukanie pracy i spojrzenia i działania osób z którymi rozmawiałam, bo wiecznie nie było postępu. Czuję się z tym wszystkim ciężko. Chłopak choć stara się mi pomóc psychicznie jak może to jednak sam stwierdził, że potrzebny mi mocno psycholog, do którego nie jestem w stanie iść, a nie chce go wiecznie obciążać swoimi problemami, bo robi się to dość mocno irytujące, że chodzę wiecznie zwątpiona i nic nie jest w stanie mi dogodzić.
Bardzo proszę o jakąś odpowiedź...kompletnie nie wiem co mam zrobić
Będę niezmiernie wdzięczna za jakąkolwiek odpowiedź i przepraszam za chaos panujący w mojej wiadomości

[Gość syzyf]

ja tam proponuje terapie griupową, bys sie otworzyla, jak bys chciala ze mna pogadac to moje gg. 24774638