Mam już dość wszystkiego.... moje życie to jedna wielka porażka

[NeverSurrender]

Wstyd mi za to kim jestem i jak nie potrafię zmienić siebie i swojego marnego życia.
Określiłbym się mianem pustego,rozbitego naczynia z którego ucieka woda,a w moim przypadku chęć do życia.
W wieku 25 lat nie osiągnąłem niczego.
Brak pracy, niewielkie doświadczenie zawodowe[parę miesięcy i to na umowę zlecenie w sumie nie pracowałem,bo nie musiałem ale teraz widzę,że to był jeden z życiowych błędów,bo teraz każdy pracodawca mnie wyśmieje], samotność, brak drugiej połówki...., zawalone studia przez swoje lęki, zazdrość,że znajomym wszystko się udaje....
Parę lat temu miałem jakieś ambicje plany,ale nagle wszystko się posypało i stałem się tym czym jestem teraz czyt. nikim. bez aspiracji bez pasji bez znajomych....
Każdy dzień wygląda tak samo z tępą nadzieją,że coś się zmieni jutro,że od jutra zaczynam się zmieniać ale tak naprawdę nie robię nic żeby coś zmienić.
Stworzyłem w swoim rodzinnym domu swoje własne więzienie, z którego boję się wyjść np.żeby szukać pracy,boję się poszerzyć swoją strefę komfortu. Czy to fobia społeczna? raczej nie,bo nie mam problemu z wyjściem na zakupy itd
Czasami zastanawiam się czy nie lepiej ze sobą skończyć skoro i tak nie potrafię niczego zmienić.

[Gość xiipira]

jeśli nie powiodło Ci się z własnego niedbalstwa, lenistwa to rozpaczaj, ale skoro tak po prostu Ci się przydarzyło to trudno, idź do przodu. Dopóki masz co jeść nie jest tak źle. Na pewno nie kończ ze sobą bo jeśli jesteś zdrowy, to masz coś najcenniejszego co tylko można mieć. A samotność? Któż nie zna jej smaku..Także głowa do góry, nie jesteś sam nawet jeśli Ci się tak wydaje, może rodzina Cię nie wspiera ale trudno, uwierz w siebie, w to że mimo to państwo jest pojebane, to masz swój mały świat w którym jesteś choć troszkę szczęśliwszy, weź znajdź sobie jakąś pasję, to pomaga.

[Gość datoya]

Może spróbowałbyś wrócić na studia? Albo jakoś inaczej poszerzyć kwalifikacje? Może byłoby to łagodniejsze wyjście z tej strefy komfortu niż od razu praca.
Pozdrawiam i Życzę powodzenia:)

[supernowa]

Twój post spowodował, że zapisałam sie na to forum. Zobacz jaki bezsensowny nick sobie na szybko wymyśliłam ;) Wiesz, w wieku 42 czuję praktycznie to samo. Także czuję, że moje życie jest marne i tak naprawdę po co mam przedłużać swoją bezsensowną egzystencję. Mierzi mnie system, w którym przyszlo mi żyć, zarabianie i konsumpcja. Ja w tym się nie widzę. Po co to wszystko. By przedłużyć ludzki gatunek? Dla nie słabo. Byłam dość długo w dołku chyba absolutnym, jednak ciężko jest zdobyć się na krok ostateczny. Byłaoby mi żal kilkorga ludzi wokół mnie, których bym zostawiła. Ktoś mnie tu kocha i ja kocham kogoś. Zresztą uważam, że świat jest piękny i warto go jeszcze zobaczyć, poczuć. Tego się uchwyciłam.

Poszłam do psychologa i nadal chodzę. Poradził mi, bym skupiła się właśnie na relacjach z ludźmi. Uczę się czuć, bez napięcia, bez krytycznych ocen, pracuję, by polubić siebie. To jest najtrudniejsze. Od niedawna chodzę także na terapię grupową i to jest strzał w 10.

Z mojego punktu widzenia jesteś młodym człowiekiem, możesz robić absolutnie, co chcesz. (Zresztą ja z 40 na karku też mogę robić, co chę, no może nie zostanę primabaleriną:) Potraktuj życie jako wielką przygodę i żyj każdym dniem. Nie bój się, nie warto, nie czekaj na lepszy moment, bo jest on właśnie teraz. Pozbądź sie poczucia winy. Największym Twoim wrogiem jest poczucie niższości, które jest w Twojej głowie. Uświadom sobie, że tylko Ty możesz sprawić, że będzie lepiej. Od Ciebie zależy, jak potoczy się Twoje życie. Usiądź i zastnów się. Nie spiesz się, daj sobie czas. I poczuj. To wszystko. To rady także dla mnie samej i pisząc je także sobie to uświadamiam i nadal mam nad czym pracować. I idź do psychologa jak najszybciej. Jeżeli nie stać Cię na wizyty prywatne, idź do poradni zdrowia psychicznego na NFZ. Ja tak zrobiłam. To pomaga.

Trzymam kciuki!